«Οι άγιοι Σάββας και Συμεών στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου»(Αρχιμ. Εφραίμ, Καθηγουμένου Ι. Μονής Βατοπαιδίου)

Από τις από 1 έως 4 Σεπτεμβρίου 2011 πραγματοποιήθηκε στην Σερβική Ιερά Μονή Ζίτσης, Επιστημονικό Συμπόσιο το οποίο ήταν αφιερωμένο στο γυναικείο μοναχισμό.
Το συνέδριο χαιρέτησε και ευλόγησε την έναρξη των εργασιών του Μακαριώτατος Πατριάρχης Σερβίας κ. Ειρηναίος.
Στο συμπόσιο μίλησε και ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου Πανοσιολογιώτατος αρχιμ. Εφραίμ. 
To Θέμα της ομιλίας «Οι άγιοι Σάββας και Συμεών στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου».

Επιστημονικό – Πνευματικό Συμπόσιο περί γυναικείου μοναχισμού

Ιερά Μονή Ζίτσης, Σερβία, 1-4 Σεπτεμβρίου 2011

Οι δεσμοί μεταξύ Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου και Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου ειδικότερα, αλλά και Σερβίας γενικότερα, είναι πολύ ισχυροί εξαιτίας των αγίων Σάββα αρχιεπισκόπου Σερβίας και Συμεών του Μυροβλύτου.

Ο Ράστκο Νεμάνια (1169-1236), ήταν γιός του μεγάλου ηγεμόνα, δηλαδή του αυτοκράτορος και δημιουργού του σερβικού κράτους, Στεφάνου Νεμάνια, μετέπειτα Συμεών μοναχού[1]. Σε ηλικία 16 ετών από μεγάλο πόθο για την αγγελική πολιτεία, την μοναστική ζωή, πληγωμένη η καρδία του από τον θείο έρωτα του Χριστού, αφήνει όλα τα εγκόσμια, πλούτη, εξουσία, υλικές ανέσεις, ανθρώπινη δόξα, τους ευσεβεστάτους και αξιαγάπητους γονείς του και έρχεται στο Άγιον Όρος, στην Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμονος, όπου μετά από μία περιπετειώδη καταδίωξη των ακολούθων του πατέρα του ηγεμόνα, γίνεται εσπευσμένα μοναχός και λαμβάνει το όνομα Σάββας.
Στην Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμονος έμεινε για λίγους μήνες. Όταν επισκέφθηκε την Ιερά Μονή Βατοπαιδίου κατά την πανήγυρη του Ευαγγελισμού στις 25 Μαρτίου του 1186 μαζί με τον ηγούμενό του, εντυπωσιάστηκε από την Μονή, την ζωή των μοναχών και την κοινοβιακή τάξη που επικρατούσε εκεί, και με την σύμφωνη ευλογία των ηγουμένων, της Ιεράς Μονής του Αγίου Παντελεήμονος και της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, Γέροντος Θεοστηρίκτου[2], αλλά και του Πρώτου του Αγίου Όρους, Γέροντος Μητροφάνους[3], αποφάσισε να εγκαταβιώσει εκεί[4]. Παρέμεινε στην Μονή περισσότερο από μία συνεχόμενη δωδεκαετία, τουλάχιστον μέχρι τον Ιούνιο του 1198.

Κυκλοφόρησε το Τυπικό του Αγίου Σάββα

Κυκλοφόρησε  το Τυπικό του Αγίου Σάββα

Η Ιερά Λαύρα του αγίου Σάββα κυκλοφορεί για πρώτη φορά σε νέα, δική της, έκδοση, επιμελημένη με ακρίβεια, το «Τυπικόν του αγίου Σάββα» στην κλασσική του μορφή, βάση των πρώτων παλαιτύπων εκδόσεων του, από του 16ου αι. και εξής, το οποίο αποτελεί την πηγή όλων των μεταγενέστερων Τυπικών.

Η έκδοση έγινε με επιμέλεια του Αρχιμανδρίτου π. Νικοδήμου Σκρέττα, Επικούρου Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Με χρηστικό σχήμα και λειτουργική διάταξη σελίδος και περιεχομένων στη νέα του έκδοση, περιέχοντας δε όλες τις παρεμφερείς διατάξεις των πρώτων εντύπων εκδόσεών του, με τις ελάχιστες δυνατές διορθωτικές  παρεμβάσεις του επιμελητού, κοσμούμενο δε με έγχρωμες φωτογραφίες από το αρχαιότερο εν συνεχεί λειτουργία μοναστικό καθίδρυμα της Ορθοδοξίας, τη Λαύρα του αγίου Σάββα, το «Το Σαββαϊτικόν Τυπικόν» είναι ένα πολύτιμο απόκτημα για τους ενδιαφερομένους περισσότερο ή λιγότερο για τη Θεία Λατρεία και την ιστορία της.

Η Λαύρα του Αγίου Σάββα και το Τυπικό της.

(Ομιλία τωνΣαββαϊτών πατέρων που εστάλη στο ετήσιο Ορθόδοξο συνέδριο μοναχών-μοναζουσών στο Σουπράσλ Της Πολωνίας -Σεπτ.2012)
Η Ιερά και Σεβάσμια Λαύρα του Οσίου Πατρός ημών Σάββα του Ηγιασμένου στην έρημο της Ιουδαίας αποτελεί μοναδικό φαινόμενο στην Εκκλησιαστική μας Ιστορία. Επί 1.500 και πλέον έτη συνεχούς μοναστικής ζωής υπήρξεν αναμφιβόλως μία θεόκτιστος έπαλξις και φάρος της Ορθοδόξου Πίστεως και ζωής. Όπως πολύ σωστά έχει επισημανθεί, η Λαύρα του Αγίου Σάββα είναι η πριγκίπισσα πασών των Μονών και το πρότυπο παράδειγμα μοναχικής βιοτής.
Υπήρξε πρωτοπόρος στην διαμόρφωση της Ορθοδόξου λατρείας, του Τυπικού και της Ιεράς Υμνογραφίας. Ανέδειξε στο νοητό στερέωμα της Εκκλησίας μας πλήθος αγίων, Ιεραρχών, Ομολογητών, Αναχωρητών, Οσίων Κοινοβιοτών, Διδασκάλων, Θεολόγων και Μαρτύρων.
Άγιοι της Λαύρας -εκτός του Οσίου, Θεοφόρου Πατρός και κτήτορος αυτής, Σάββα του Ηγιασμένου- είναι:
-ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, Μέγας Δογματικός Θεολόγος,
Ομολογητής και Υμνογράφος της Εκκλησίας μας
(4 Δεκεμβρίου)
-ο Άγιος Κοσμάς ο Μελωδός, επίσκοπος Μαϊουμά, θετός αδελφός του Αγίου Δαμασκηνού και Μέγας -επίσης- Υμνογράφος
(14 Οκτωβρίου)
-ο Άγιος Ιωάννης, επίσκοπος Κολωνίας, ο Ησυχαστής
(3 Δεκεμβρίου)
-οι Όσιοι αυτάδελφοι και Ομολογηταί Θεόδωρος και Θεοφάνης, οι Γραπτοί
-ο άγιος Θεόδωρος, Αρχιεπίσκοπος Εδέσσης της Συρίας, ο θαυματουργός και συγγραφεύς
-ο άγιος Μιχαήλ, ο Οσιομάρτυς και ανηψιός του αγίου Θεοδώρου (19 Ιουλίου)
-ο όσιος Ξενοφών, μετά της συμβίας του Μαρίας και των υιών αυτών, Αρκαδίου και Ιωάννου
-ο άγιος Ανδρέας, Αρχιεπίσκοπος Κρήτης, ο Ιεροσολυμίτης και ποιητής του Μεγάλου Κανόνος
-οι άγιοι Στέφανοι (ο Μελωδός και ο θαυματουργός)
-ο όσιος Αντίοχος, ο Πανδέκτης (24 Δεκεμβρίου)
-ο άγιος Αναστάσιος, ο Πέρσης (22 Ιανουαρίου)
-η οσία Σοφία, η μήτηρ του αγίου Σάββα
-το πλήθος των Οσιομαρτύρων Αββάδων, των αναιρεθέντων υπό διαφόρων βαρβάρων επιδρομέων και πολλοί επιπλέον επώνυμοι και ανώνυμοι Όσιοι Πατέρες και Μάρτυρες, οι οποίοι εορτάζονται πανηγυρικώς σε κοινή Σύναξη την Γ  Κυριακήν, μετά την Πεντηκοστήν.
Όλοι τους συναποτελούν την δόξα και το καύχημα της Λαύρας και μέχρι σήμερα στηρίζουν, ευλογούν και αγιάζουν -δια των Ιερών τους λειψάνων- τους εκάστοτε ενασκουμένους πατέρες.
Αν θελήσουμε -εν συντομία- να χαρακτηρίσουμε την Ιστορία της Λαύρας, θα λέγαμε ότι συγκροτείται από τρία κυρίως στοιχεία: ιδρώτες, δάκρυακαί αίματα.
Και πρώτα έρχονται οι ιδρώτες πάντων των -εξ αρχής μέχρι σήμερα- ασκησαμένων  Πατέρων, οι οποίοι εκοπίασαν μέσα στον καύσωνα της ερήμου και ως ποταμούς προσέφεραν -και προσφέρουν- στον Κύριο τους κόπους της ασκήσεως, της διακονίας και της μετανοίας.
Έπειτα έρχονται οι πηγές των δακρύων, οι οποίες ενωμένες με το  -κατά Θεόν- πένθος, την μετάνοια και τους ιδρώτες της ασκήσεως, εγεώργησαν το άγονον της ερήμου των ψυχών και εκαρποφόρησαν εκατονταπλάσια τους καρπούς των ενθέων αρετών.
Είναι ακόμη και τα πάνσεπτα μαρτυρικά αίματα, της αθλήσεως των μακαρίων Αββάδων, οι οποίοι ετελείωσαν τον καλόν τους αγώνα η μάλλον ετελειώθησαν δια του μαρτυρίου στην -κατά τον Θεόν και τον πλησίον- αγάπη.
Κάθε σπιθαμή γης, κάθε οπή και σπήλαιον της ερήμου, κάθε πέτρα και σχισμή βράχου, είναι ποτισμένα με τα αίματα, τα δάκρυα και με τους ιδρώτες των θεοφόρων Πατέρων και γι αὐτό αποτελούν εστίες αγιασμού για τον κάθε πιστόν προσκυνητήν της Αγίας Γης.
Εκείνος όμως που υπήρξε η αιτία και η αρχή της θαυμαστής Ιστορίας της Λαύρας -ανά τους αιώνες- είναι ασφαλώς ο Μέγας και Θεοφόρος Πατήρ ημών Σάββας ο Ηγιασμένος, το καύχημα των αναχωρητών, η δόξα των Μοναχών, ο φωστήρ της Οικουμένης, ο οποίος με πλήθος θαυμάτων φωτίζει καθ ἑκάστην τα σύμπαντα και δια του αφθάρτου αυτού Λειψάνου καθωραϊζει, αγιάζει και στηρίζει την Ιερά Λαύρα και τους Μοναχούς της.
 
Ο πρώτος πυρήνας της Λαύρας δημιουργείται από εβδομήντα αναχωρητές, οι οποίοι συγκεντρώθηκαν γύρω από τον άγιο, περί το 483 μ.Χ. και εξής. Η Λαύρα τότε μεταφέρεται στην δυτική πλευρά του Χειμάρρου των Κέδρων, όπου και κτίζεται η «Θεόκτιστος» Εκκλησία προς τιμήν του Αγίου Νικολάου. Λίγο αργότερα οικοδομείται ο μεγάλος κεντρικός ναός (το καθολικό), αφιερωμένος στον Ευαγγελισμόν της Θεοτόκου, και τα υπόλοιπα κτίσματα προς εξυπηρέτησιν του αυξανομένου πλήθους των Μοναχών.

Φιλοκαλική διάκριση Ορθοδοξίας και αιρέσεως

Φιλοκαλική διάκριση Ορθοδοξίας και αιρέσεως
 

π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού

Εκ του βιβλίου

Η ΟΔΟΣ

κείμενα εισαγωγικά στην Ορθοδοξία

(κάντε κλικ πάνω στην φωτογραφία για να το δείτε)

Εἶναι γνωστό, ὅτι εἶναι ἀδύνατος ἕνας ἀκριβὴς ὁρισμὸς τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς Ἐκκλησίας, διότι ἡ Ὀρθοδοξία-Ἐκκλησία εἶναι Θεανθρώπινο μέγεθος καί, ὅσον ἀφορᾶ στὸ θεῖο στοιχεῖο της, ὑπέρκειται κάθε διανοητικῆς-λογικῆς σύλληψης. Ἂν θὰ θέλαμε, λοιπόν, κατὰ προσέγγιση, νὰ ὁρίσουμε τὴν Ὀρθοδοξία, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε τὸ ἑξῆς: Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Ἀκτίστου στὸν κόσμο καὶ τὴν ἱστορία, καὶ ἡ δυνατότητα τοῦ κτίσματος νὰ ἁγιασθεῖ καὶ νὰ θεωθεῖ. Ἕνας (χριστιανικὸς) Deismus (Deus Creator, sed non Gubernator) εἶναι ὀρθόδοξα καθαρὴ πλάνη. Τὸ Ἄχρονο καὶ Ὑπέρχρονο εἶναι συνεχῶς μέσα στὸν κόσμο καὶ τὸ χρόνο, γιὰ νὰ ἁγιάζει τὸν χρόνο καὶ νὰ τὸν μεταμορφώνει σὲ χρόνο τῆς θείας βασιλείας, σὲ αἰωνιότητα (πρβλ. τὸν λόγο τοῦ ἀπ. Παύλου: «Δεῖ γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν»· Α’Κορ. 15, 53).
 

α) Η Πίστη
 

Ἡ Ὀρθοδοξία νοεῖται πάντα σὲ στενὸ σύνδεσμο μὲ τὴν πίστη. Μιλοῦμε, ἔτσι, γιὰ «ὀρθὴ καὶ ἀληθινὴ πίστη», διακρίνοντάς την ἀπὸ τὴν «νόθα πίστη», δηλαδὴ τὴν «ψευδῆ πίστη». Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἀληθινὴ δόξα καὶ δοξολογία τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ ἡ αἵρεση εἶναι κατασκευασμένη δόξα, «νοσηρὴ» δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Ὀρθοδοξία καὶ αἵρεση συναντῶνται ἔτσι στὸ χῶρο τῆς Πίστεως, καὶ εἶναι ἐκεῖ ἀκριβῶς ποὺ διαφοροποιοῦνται. Τί εἶναι, λοιπόν, ἡ πίστη καὶ πῶς νοεῖται στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὡς Σώματος Χριστοῦ;
 

Πίστη σημαίνει κατ’ ἀρχὴν στὴ γλώσσα τῆς θεολογίας τὴν θεία ἀποκάλυψη, τὸ ἀποκαλυπτόμενο ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸν ἄνθρωπο, τὸ περιεχόμενο τῆς ἀποκεκαλυμμένης θείας ἀλήθειας (Fides quae creditur). Ἡ Θεία Ἀποκάλυψη ὅμως δὲν εἶναι κάτι τὸ ἀφηρημένο, δηλαδὴ ἕνα σύνολο νοησιαρχικῶν ἀληθειῶν, ἰδεῶν καὶ βασικῶν θέσεων, τὶς ὁποῖες καλεῖται ὁ ἄνθρωπος νὰ δεχθεῖ, γιὰ νὰ σωθεῖ. Αὐτὸ εἶναι ἡ σχολαστικὴ ἐκδοχὴ τῆς πίστεως, ποὺ ἔχει περάσει καὶ στὶς Δογματικές μας. Ἡ Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας εἶναι Πρόσωπο· εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ ἔνσαρκη Παν-ἀλήθεια. Εἶναι τὸ Πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἄγνωστος καὶ ἀπρόσιτος Θεὸς ἔγινε (καὶ γίνεται συνεχῶς) γνωστὸς ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας ἐν Χριστῷ. Ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτεται, δηλαδὴ αὐτοφανερώνεται «πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως» (Ἑβρ. 1, 1), κορυφώνοντας τὴν αὐτοφανέρωσή του «ἐν Υἱῷ», μὲ τὴ σάρκωση τοῦ Υἱοῦ Του, ποὺ ὑπῆρξε ἡ προϋπόθεση τῆς Πεντηκοστῆς, γιὰ τὴν ὁποία κατὰ τοὺς Ἁγίους μας «συνέστηκεν» ἡ κτίση (δημιουργία). Ἡ Πεντηκοστὴ εἶναι ἡ ὑψίστη ἁγιοπνευματικὴ ἀποκάλυψη (τοῦ Θεοῦ) καὶ ἐμπειρία (τοῦ ἀνθρώπου) στὴν ἱστορία.
 

Ὁ Χριστός, ὡς Θεάνθρωπος, εἶναι, κατὰ κάποιο τρόπο, ἡ «ἀντικειμενικὴ» πίστη, ποὺ προσφέρεται στοὺς ἀνθρώπους «ἄνωθεν», ὥστε νὰ γνωρίσουμε τὸν Θεὸ ἐν αὐτῷ (πρβλ. Ἰω. 14, 9: «ὁ ἑωρακὼς ἐμὲ ἑώρακε τὸν Πατέρα»). Αὐτὸς εἶναι ἡ «ὑποστατικὴ» (προσωπικὴ) πίστη μας κατὰ τὸν ἅγ. Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή. Γινόμεθα «πιστοί», μετέχοντας σ’ αὐτὴν τὴν προσωπικὴ καὶ ἒνσαρκη Πίστη (τὸν Χριστόν). Μόνο στὸν Χριστὸ ὑπάρχει δυνατότητα γνώσεως τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Καὶ αὐτὸ θεμελιώνει τὴν μοναδικότητα καὶ ἀποκλειστικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας στὸ γεγονὸς τῆς σωτηρίας (Πράξ. 4, 12).

Πρωτ. Γεώργιος Μεταλληνός: Ο λυτρωτικός διάλογος κτιστού και ακτίστου μέσα στην ιστορία

 Πρωτ. Γεώργιος Μεταλληνός

Ο ΛΥΤΡΩΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΚΤΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΑΚΤΙΣΤΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

εκ του βιβλίου
Η ΟΔΟΣ
Κείμενα εισαγωγικά στην Ορθοδοξία

Ἡ ἱστορία, κατὰ μία ἄποψη, εἶναι τὸ διαιώνιο «ὄχημα τῆς ἐγκοσμίου πραγματικότητος», ποὺ παραλαμβάνει κάθε ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τῆς ζωῆς του, μεταφέροντάς τον στὸν αἰώνιο προορισμό του. Ὁ ἄνθρωπος, ὡς προσωπικὸ -δηλαδὴ- ἐλεύθερο ὄν, καταθέτει τὰ πεπραγμένα του (RES GESTAE) μέσα στὴν ἱστορία, πραγματούμενος συνάμα, σύμφωνα μὲ τὸν σκοπὸ τῆς ὑπάρξεώς του. Χριστιανικὰ ὅμως ἡ ἱστορία ἔχει «νοῦν». Δὲν εἶναι τυχαία ροὴ καὶ διαπλοκὴ γεγονότων καὶ συμβάντων, ἀλλὰ προσφέρεται συγχρόνως στὸν ἄνθρωπο καὶ ὡς δυνατότητα γιὰ τὴν καταξίωσή του, τὴν ἐκπλήρωση τοῦ προορισμοῦ του. Ἡ παγκόσμια, δηλαδή, ἱστορία συντίθεται ἀπὸ τὶς προσωπικὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἱστορίες, ὡς ἐπιτυχία ἢ ἀποτυχία στὴν πραγμάτωση αὐτοῦ τοῦ κοινοῦ γιὰ κάθε ἄνθρωπο σκοποῦ.

Ἡ θέωση ὅμως, ὡς μοναδικὸ τέλος καὶ σκοπὸς τοῦ ἀνθρώπου μέσα στὴν ἱστορία, προϋποθέτει τὴν παρουσία καὶ ἐνέργεια ὄχι μόνο τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν ἱστορικὴ πραγματικότητα. Ἡ ἱστορία, χριστιανικά, εἶναι μία διαρκὴς Θεοφανία. Τὰ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ἡ ἐκ γυναικὸς γέννηση τοῦ Θεοῦ ὡς Θεανθρώπου, εἶναι ἡ φανέρωση (Α’ Τιμ. Α, 10) καὶ βεβαίωση τῆς πραγματώσεως τοῦ σκοποῦ τῆς ἱστορίας, ὡς ἐπιτεύξεως τῆς Θεανθρώπινης ἑνώσεως. Αἰωνιότητα καὶ χρονικότητα, ὑπερβατικότητα καὶ ὑλικότητα, ὑπεριστορικότητα καὶ ἱστορικότητα ἑνώνονται στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, σὲ μιὰ τέλεια ἕνωση. Ὁ Θεὸς σαρκούμενος, γίνεται «ὃ οὐκ ἦν δι’ ἡμᾶς». «Ὁ ἀχώρητος παντὶ χωρεῖται ἐν σαρκί· ὁ ἐν κόλποις τοῦ Πατρὸς (γίνεται) ἐν ἀγκάλαις τῆς μητρός», αὐτοπεριοριζόμενος στὰ πεπερασμένα ὅρια τοῦ ἱστορικοῦ καὶ ἀνθρωπίνου. Αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα ὅλων τῶν αἰώνων, τὸ «παράδοξον» καὶ «μοναδικὸν» (unicum) ὅλης τῆς ἱστορίας.

Ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴν ἱστορία καθιστᾶ δυνατὴ τὴ συνάντηση Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία πραγματοποιεῖται ὡς λυτρωτικὸς διάλογος τοῦ  Πλάστου μὲ τὸ πλάσμα του, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἕνωσή τους, στὸ γεγονὸς δηλαδὴ τῆς σωτηρίας, ὡς πραγματώσεως τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἐκπληρώσεως τοῦ σκοποῦ τῆς ἱστορίας. Ὁ σκοπὸς δὲ αὐτὸς τοῦ ἱστορικοῦ γίγνεσθαι εἶναι χριστιανικὰ θεόσδοτος καὶ ἀπορρέει ἀπὸ τὴ θεὶα ἀγάπη, ποὺ συνιστᾶ τὴ μοναδικὴ προϋπόθεση τῆς ὑπάρξεως τοῦ κόσμου καὶ τῆς ἱστορίας.

Φώτισον μου, το σκότος.

Ενα σαββατιατικο απομεσημερο Ιουλιου.
Μεσα στην καρδια του καλοκαιριου και την ανελεητη καψα του, που ουδολως ομως, δεν ειναι πιο οδυνηρη, απο αυτην του κοσμου και των παθων μας, ανηφορισα τον δρομο προς τα Πιερια Ορη, περα απο την βυζαντινη, ευλαβεστατη και ενδοξη Μακεδονικη πολη της Βεροιας, με τις αναριθμητες Εκκλησιες, τους αγιους ασκητες της, τα ιερα προσκυνηματα της και το εκθαμβωτικο, φυσικο καλλος της, αλλα και την ανοιχτη και μεγαλη καρδια των ανθρωπων της.
Στην περιφημη σκητη του Τιμιου Προδρομου, απο οπου περασαν ασκητεψαν, ευλογησαν και αγιασαν, μορφες βιβλικες που αγγιζουν τα ορια του θρυλου, ζωντες και αγωνιζομενοι μεσα στον ιστορικο χωροχρονο, δικαιωμενοι και μεσιτες στην αιωνιοτητα υπερ παντων ημων, αει αγαλλομενοι και αναπαυομενοι, δοξαζοντες και αντιδοξαζομενοι απο τον Αγωνοθετη και Δωρεοδοτη Χριστο τον Παντοκρατορα, οι αγιοι Κοσμας ο ισαποστολος Αιτωλος, αγιος Διονυσιος εν Ολυμπω, αγιος Γρηγοριος ο Παλαμας, αγιος Αντωνιος ο Νεος ο εκ Βεροιας, και αλλοι μυριοι οσοι αλλα και οσιοι ανδρες, καθως φθανεις προς την τελικη ανηφορικη στροφη, και αντικρυζεις για πρωτη φορα το αρχαιο Μοναστηρι του Βαπτιστου, θαρρεις πως εχει αποδρασει λαθρα, κρυφα, μυστικα, απο την ομηγυρη των Μονων του Αθωνα, και εχει ερθει να εγκατασταθει εδω, στην δικη του προσευχητικη μοναξια, πανω στο υπεροχο φυσικο μπαλκονι των αιωνιων βουνων, με θεα που κοβει την ανασα, στο βαθος τα πρασινα νερα του Αλιακμονα, και οσο κοβει το ματι γυρω καταπρασινα ορη, και απολυτη αποκοσμη ησυχια, οπως εκανε αιωνες πριν ο αγιος κυρηκας του θαβωρειου ακτιστου ενυποστατου Φωτος, ο σοφος και παθων τα θεια, και υπερ νουν μυστηρια, ο κυρ Γρηγοριος ο Παλαμας, οπως τον αποκαλουσαν οι αναχωρητες, των μοναστων και θεολογων η Καλλονη, της Ορθοδοξιας το σεμνωμα.
Προσκυνησα στο βυζαντινο Καθολικο, προλαβα σχεδον ολη την ακολουθια του Εσπερινου, που παντα μοιαζει ιδια, και παντα ειναι τοσο διαφορετικη και μοναδικη, οσο ειναι η ιδια η Εκκλησια τοσο υπερκοσμια αλλα και τοσο καθημερινη στα ματια των αμυητων, ολα και ολα να ειμαστε πεντε προσωπα, δυο με ρασο και τρια με λαϊκη περιβολη, μια μινιατουρα της καθολικης και οικουμενικης Εκκλησιας, που μοιαζει τοσο μικρη και ασημαντη για τον καταρρεοντα κοσμο, αλλα ειναι το μονο στηριγμα του, και ο λογος που υπαρχει ακομα, και ας το αγνοει επιδεικτικα και αυτοκαταστροφικα.
Μετα την συντομη συνομιλια με τον γεροντα Ιερομοναχο, ακολουθωντας τον καημο μου, αλλα και την προτροπη του, αρχισα να περπατω το μονοπατι, πισω απο το Μοναστηρι, προς το ασκηταριο του αγιου Γρηγοριου του Παλαμα.

Η αγρυπνία του μοναχού στο κελλί του

Αφού είδαμε μέχρι τώρα τι ζητάμε από τον Θεόν στην αγρυπνία μας, για να είναι ένα σάλτο προς τον Θεόν και όχι ένα σκοτάδι, ένα μαρτύριο, τώρα ας πλησιάσωμε περισσότερο την ώρα αυτή της αγρυπνίας.
Είμαστε μόνοι στο κελλί, δεν υπάρχουν άλλα πρόσωπα, ούτε μεταφέρομε μέριμνες ή λογισμούς. Όταν όλα τα θέτωμε εκποδών από το μυαλό και την καρδιά μας, δεν ευρίσκουν κάποιο σημείο για να κολλήσουν. Ό,τι είναι ξένο προς την ζωή μας, δεν έχει καμιά όρεξι να μπή στον νου ή στην καρδιά μας· μόλις πλησίαση, φεύγει ευθύς αμέσως. Οτιδήποτε κολλάει στο μυαλό μας, σημαίνει ότι το θέλομε, το αγαπούμε, υπάρχει ήδη στο βάθος της ψυχής μας. Βεβαίως, ο Θεός επιτρέπει στον σατανά να βάλη κάτι πειραστικό μέσα στον άνθρωπο, αλλά μόνον σε έναν πνευματικό άνθρωπο, για να αποκτήση περισσότερη δόξα, τιμή και απόλαυσι. Γενικώς όμως, όλα όσα έχομε στον νου, προέρχονται από τον βαθύτατο χώρο της βουλήσεως και της καρδιάς μας. Εάν αυτά τα αποβάλωμε με μία βουλητική διάθεσι, τότε μένομε ελεύθεροι και μπορούμε να γεμίσωμε με ό,τι θέλομε την ώρα και τον νου μας. Με τί θα γεμίσωμε λοιπόν την λειτουργία μας; Με ποιούς θα ασχοληθούμε;
Εφ’ όσον είμαστε μόνοι μας, το πρώτο που θα κάνωμε είναι να φέρωμε κοντά μας, με το δικαίωμα που μας δίνει ο ίδιος ο Θεός, τον Θεόν μας. Δεν χρειάζεται να κουρασθούμε, διότι ο Θεός είναι παρών. Δεν ζητάμε από τον Θεόν τίποτε, παρά μόνον να νοιώσωμε και να πιστεύσωμε αυτό που είναι αληθές. Ότι είναι παρών. Ακόμη και να θέλωμε, δεν είναι δυνατόν να απιστούμε στην παρουσία και στην οντότητα του Θεού. Κοι¬τάζομε μέσα στο σκοτάδι; Εκεί είναι ο Θεός. Κοιτάζαμε την εικόνα, τον τοίχο; Εκεί είναι ο Θεός. Παντού είναι ο Θεός.
Καμιά φορά η μιζέρια μας, ο αυθεντισμός μας, η αδράνειά μας, η ραθυμία μας, μας κάνουν να αναρωτιώμαστε πού είναι ο Θεός, διότι έτσι καλύπτεται η συνείδησίς μας και βολευόμαστε στην καθημερινότητά μας. Με την σκέψι ότι ο Θεός είναι μακριά μας, η ζωή μας ρυθμίζεται πολύ καλά και δεν έχομε καμία αγωνία. Αφ’ ης στιγμής όμως θέλομε να είμαστε συνεπείς με την αλήθεια ότι ο Θεός είναι ο εγγύς, ο ων, από την στιγμή εκείνη ο τα πάντα πληρών πρέπει να γίνη το πλήρωμα και του δικού μου κελλιού.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Ο χριστιανός μπορεί να λυπάται μόνο για δύο λόγους!

Τη λύπη την έβαλε μέσα μας ο Θεός. Όχι, όμως, για να τη μεταχειριζόμαστε άσκοπα ή και βλαπτικά, σε ακατάλληλο χρόνο και σε αντίθετες συνθήκες στη φύση μας περιστάσεις, κλονίζοντας έτσι την υγεία της ψυχής και του σώματος, αλλά για ν' αποκομίζουμε απ' αυτήν όσο γίνεται μεγαλύτερο πνευματικό κέρδος. Γι' αυτό, δεν πρέπει να λυπόμαστε όταν παθαίνουμε κάτι κακό, μα όταν κάνουμε κάτι κακό. Εμείς, ωστόσο, έχουμε αντιστρέψει τα πράγματα. Έτσι, και αμέτρητα κακά να διαπράξουμε, ούτε λυπόμαστε ούτε ντρεπόμαστε. Αν, όμως, πάθουμε και το παραμικρό κακό από κάποιον, τότε τα χάνουμε, βαριοθυμούμε, γινόμαστε συντρίμμια και δεν συλλογιζόμαστε πως οι θλίψεις και οι πειρασμοί φανερώνουν τη φροντίδα του Θεού για μας περισσότερο από τα ευχάριστα περιστατικά.
Αλλά γιατί αναφέρω τις θλίψεις αυτής της ζωής; Μήπως και η απειλή του αιωνίου κολασμού δεν αποτελεί τη φιλανθρωπία του Θεού καλύτερα από την υπόσχεσή Του για την ουράνια βασιλεία; Γιατί ,αν δεν υπήρχε η απειλή του αιωνίου κολασμού, λίγοι θα ήταν εκείνοι που θα κέρδιζαν τη σωτηρία. Δεν είναι, βλέπεις, αρκετή για μας, τους ράθυμους, η υπόσχεση των ουράνιων αγαθών. Ο φόβος της κολάσεως πιο πολύ μας παρακινεί στην αρετή.

Γι' αυτό, λοιπόν, υπάρχουν η λύπη και η αθυμία, όχι για να μας κυριεύουν όταν πεθαίνει ένα αγαπημένο μας πρόσωπο ή όταν χάνουμε χρήματα ή όταν δοκιμάζουμε κάποια αποτυχία, αλλά για να μας βοηθούν στον πνευματικό μας αγώνα. Ας λυπόμαστε όχι για τη θλίψη ή τη βλάβη που μας προξενεί κάποιος, αλλά για τις αμαρτίες μας, με τις οποίες λυπούμε το Θεό. Γιατί οι αμαρτίες διώχνουν μακριά μας το Θεό, ενώ οι θλίψεις, που δοκιμάζουμε από άλλους ανθρώπους, Τον κάνουν να μένει κοντά μας ως προστάτης.

Η απολογητική της Εκκλησίας σήμερα - Μία φωνή πάντα επίκαιρη ΘΕΟΛΟΓΙΑ

ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΗ

Η ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΉΜΕΡΑ1
Έκθεση προσωπικής πείρας σε θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας

Του π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου (†)

(α’ μέρος)

Η εικοσαετής έρευνα και εντατική ενασχόληση με θέματα οριοθετήσεως της Ορθοδόξου Πίστεως, αιρέσεων και παραθρησκευτικών ομάδων, με οδήγησε σε ορισμένα βασικά ποιμαντικά συμπεράσματα, τα οποία επιθυμώ στη συνέχεια να συνοψίσω.

α) Η νέα προβληματική

Γίνεται από όλους παραδεκτό, ότι η εποχή μας είναι εποχή κοσμογονικών αλλαγών. Θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε με την πρωτοχριστιανική εποχή κατά την οποία ο παλαιός κόσμος παραχωρούσε τη θέση του στη χριστιανική πίστη. Η Εκκλησία εκλήθη τότε να προσφέρει το μήνυμά της αντιπαραθέτοντάς το με τα ποικίλα μηνύματα της εποχής εκείνης και να δείξει ότι αυτή μόνη αποτελεί τη λύση στα αδιέξοδα του ανθρώπου και του κόσμου. Το έργο αυτό ήταν έργο της απολογητικής της Εκκλησίας.

Σήμερα όλοι έχουμε τη συναίσθηση ότι κάτι ουσιαστικό πάει να αλλάξει στον κόσμο μας. Όπως ορθά παρατηρεί ο David Barnet στην World Christian Encyclopedia, ο κόσμος σήμερα είναι πιο φιλόθρησκος από κάθε άλλη φορά. Σχεδόν όλα τα είδη των θρησκειών ξαναγύρισαν. Αλλά αυτή η επιστροφή δεν είναι για το καλό. Η σύγχρονη θρησκευτική πραγματικότητα είναι διφορούμενη και έχει ένα πρόσωπο Ιανού (janus), τον οποίον αποκαλύπτει το καλύτερο και το χειρότερο στον ανθρώπινο χαρακτήρα. Έτσι λοιπόν είτε μας αρέσει είτε όχι πρέπει να ζήσουμε με αυτή την πραγματικότητα και γι’ αυτό είναι αναγκαίο να την καταλάβουμε. Αν και οι παλιές θρησκείες ξαναζωντανεύουν, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ανάπτυξη και η εξάπλωση των νέων θρησκευτικών κινήσεων είναι ένα από τα πλέον εκπληκτικά συμβάντα του αιώνα μας. Βρίσκονται να εργάζονται σε αντι-κοινωνικούς κύκλους εδώ και 3 ή 4 γενεές. Αλλά στη σύγχρονη εποχή μπήκαν στο προσκήνιο σαν μεγάλοι κονωνικοί, πολιτικοί, πολιτισμικοί και θρησκευτικοί παράγοντες. Ο Barret υπολογίζει ότι στα επόμενα 10 χρόνια, 138.000.000 άνδρες και γυναίκες επί παγκοσμίου επιπέδου θα είναι οπαδοί των καινούριων θρησκευτικών κινήσεων.

Εξάλλου η χριστιανική πίστη δεν εμποτίζει ούτε προσδιορίζει πλέον ζωτικούς τομείς της ζωής των λαών της Ευρώπης. Τέτοιοι τομείς είναι η παιδεία, η νομοθεσία, η πολιτική, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η κοινωνική και πολιτική ζωή, ακόμη και στην επαρχία, δεν έχουν πλέον αναφορά στα μεγάλα γεγονότα της Εκκλησίας. Εάν τώρα αναλογισθούμε ότι άλλοι τομείς όπως η λογοτεχνία, η μουσική, ο χορός και η τέχνη γενικώτερα, έχουν ήδη από τον περασμένο αιώνα χάσει κάθε επαφή με το πνεύμα της Εκκλησίας, κατανοούμε ότι βρισκόμαστε πράγματι μπροστά σε δραστικές αλλαγές.

Γίνεται όλο και πιο σαφές ότι το πνεύμα της Εκκλησίας παραμερίζεται και αντικαθίσταται από το πνεύμα του αποκρυφισμού και της παραθρησκείας. Ήδη στη δεκαετία του 1970 εμφανίστηκαν στην Ευρώπη γκουρουιστικές και παραθρησκευτικές ομάδες, που τώρα βρίσκονται σε πλήρη έξαρση. Οι αποκρυφιστικές οργανώσεις ανέρχονται ήδη σε εκατοντάδες· το πνεύμα τους, που ως τάση είναι ευρύτερα γνωστό με τον όρο «Νέα Εποχή», επηρεάζει βασικούς παράγοντες των περισσοτέρων τομέων της ζωής μας.

Σ’ αυτή την τάση συμπλέκονται δεκάδες χιλιάδες επί μέρους παράγοντες και ομάδες, όπως ακριβώς οι κόμβοι σ’ ένα τεράστιο δίκτυο· μερικοί πιο στενά, αλλού πολύ χαλαρά, ευρισκόμενοι σε μεγάλη απόσταση ο ένας από τον άλλο. Αυτό το τεράστιο δίκτυο χαρακτηρίσθηκε από τους «αποστόλους» της τάσεως αυτής «απαλή συνωμοσία».

Ο κίνδυνος αυτής της διαβρώσεως απειλεί σήμερα ολόκληρο τον Δυτικό κόσμο και τον δυτικό πολιτισμό, που θεμελιώνεται στη χριστιανική αντίληψη περί ανθρώπου. Το μέγεθος του κινδύνου γίνεται σαφές και από πρόσφατη δήλωση που έκανε ο Όλε Νυντάλ στην Αθήνα, σε ελληνικό περιοδικό. Ο Νυντάλ είναι ο πρώτος δυτικός Λάμα και ιεραπόστολος του βουδισμού σ’ ολόκληρη τη Δύση. Μεταξύ άλλων ανέφερε: Σήμερα πράγματι είμαστε σε θέση να πούμε ότι ο βουδισμός τέλειωσε στην Ασία. Η Κίνα και το Θιβέτ καταστράφηκαν από τους κομμουνιστές. Οι γιαπωνέζοι κατασκευάζουν DATSUN και SONY και παραμέλησαν την πνευματική πρόοδο. Στην Ταϋλάνδη πουλάνε τις κόρες τους, τις μανάδες τους, τις γυναίκες τους, τις γιαγιάδες τους και ότι άλλο μπορούν στους τουρίστες. Το Βιετνάμ, η Καμπότζη, το Λάος καταστράφηκαν από τους πολέμους… ο βουδισμός στην Ασία είναι κοντά στο θάνατό του.

Από την άλλη όμως, στη Δύση συμβαίνει εντελώς το αντίθετο. Καταπληκτική αύξηση».

Ο Νυντάλ δεν έχει πρόβλημα να κατοχυρώσει την έξαρση του βουδισμού στη Δύση με «προφητείες» από τον Ζ’ και ΙΕ’ αιώνα, σύμφωνα με τις οποίες θάρθει ο «προστάτης» από τη Δύση και οι μαθητές του θα οικοδομήσουν το Παγκόσμιο βουδιστικό Κέντρο και «τα προβλήματα θα εξαφανισθούν», για να υπογραμμίσει: «Πράγματι, αυτό το πραγματοποιήσαμε το 1986. Στην Ευρώπη, Αμερική, Αυστραλία, Αφρική, ο Βουδισμός προοδεύει αλματωδώς». Πιο συγκεκριμένα ο Νυντάλ ανέφερε ότι αποτέλεσμα αυτής της ιεραποστολής είναι η ίδρυση 35 βουδιστικών Κέντρων στη Γερμανία, 20 στην Πολωνία, 10 στη Ρωσία, 4 στην Αυστρία και ακολουθεί η Ελλάδα. Παρόμοιες αντιλήψεις προβάλλονται και από άλλες ασιατικής προελεύσεως ομάδες, οι οποίες συμπλέκονται με τη «Νέα Εποχή».

Βρισκόμαστε ήδη σε μια εποχή όπως εκείνη στην οποία ευρίσκετο η πρώτη Εκκλησία, που όλα γύρω της προσδιορίζονταν από ένα «άλλο πνεύμα». Επομένως και σήμερα καλείται η Εκκλησία να ξαναδώσει στην απολογητική διακονία της τη θέση εκείνη που η διακονία αυτή κατείχε στην πρωτοχριστιανική Εκκλησία.

Η Λογοκλοπή της ημερομηνίας των Χριστουγέννων

 Η παρούσα παρουσίαση δεν διεκδικεί κάποια πρωτοτυπία. Στηρίζεται στο μεγαλύτερο μέρος της στην θέση/διατριβή του Steven Hijmans, η οποία συντάχθηκε πριν περίπου μία εικοσαετία και επανακυκλοφόρησε το 2009, με τον τίτλο Sol: The sun in the art and religions of Rome, έχοντας υποστεί περισσότερη επεξεργασία.

 Η χριστιανική απολογητική, απέναντι στις κατηγορίες των παγανιστών για λογοκλοπή της ημερομηνίας των Χριστουγέννων (25η Δεκεμβρίου) από την εορτή του Ήλιου ή Sol Invictus, έγινε ευρύτερα γνωστή μετά την κυκλοφορία του έργου του Hermann Usener, Das Weinachtfest (Bonn 1889, δεύτερη έκδοση 1911). Σε αυτό το έργο ο Usener ισχυρίστηκε ότι η μεταφορά της ημερομηνίας της εορτής των Χριστουγέννων την 25η Δεκεμβρίου από την 6η Ιανουαρίου, έγινε για λόγους ανταγωνισμού, δηλ. για να σταματήσει ο αρχαίος κόσμος να εορτάζει την αντίστοιχη παγανιστική εορτή και να προτιμήσει να γιορτάζει την γέννηση του Χριστού. Η δικαιολογία αυτή δεν υπάρχει σε κανέναν χριστιανό απολογητή ή Πατέρα της Εκκλησίας, αλλά συναντάται για πρώτη φορά στον Jacob Bar-Salibi[1], Σύριο επίσκοπο του ΙΒ’ αι. και για να είμαστε πιο ακριβείς, προέρχεται από ένα ανώνυμο σχόλιο στο περιθώριο ενός χειρογράφου έργου του, γραμμένο από διαφορετικό χέρι, το οποίο εκδόθηκε από τον Assemani στην Bibliotheca Orientalis II, στην Ρώμη το 1721[2]. Από εκεί το παρέλαβε ο Paul Ernst Jablonski[3] (1757) και ο βολλανδιστής Jean Hardouin (1729) και σύνδεσαν την επιλογή της ημερομηνίας με την εορτή του “sol invictus”[4].

 Εντάσσεται στα πλαίσια μια συγκρητιστικής και ταυτόχρονα ανταγωνιστικής ερμηνευτικής του Χριστιανισμού, η οποία βρήκε πρόσφορο έδαφος στα έργα των Franz Cumont[5] – ο συγκεκριμένος έδωσε έμφαση στην δυναμική του ανταγωνισμού Μιθραϊσμού-Χριστιανισμού και η άποψή του αναπαράχθηκε στην χώρα μας πρώτα από τον Ν. Πολίτη -, Franz Joseph Dölger[6] κ.α. Τα τελευταία χρόνια αμφισβητείται έντονα και οι συζητήσεις επί του θέματος έστρεψαν την έρευνα στην μελέτη των ιστορικών και αρχαιολογικών πηγών για την ανεύρεση όχι μόνο της ημερομηνίας μεταφοράς της εορτής την 25η Δεκεμβρίου, αλλά και της ημερομηνίας έναρξης εορτασμού των Χριστουγέννων[7], όπως επίσης και για τους λόγους που οδήγησαν στην καθιέρωσή της.  

Η ημερομηνία γέννησης του Χριστού.  

Είναι καθολικά αποδεκτό ότι κανείς δεν γνωρίζει ποια μέρα γεννήθηκε ο Χριστός. Ωστόσο, ήδη από τον Β’ αι. μ. Χ. έγιναν κάποιες προσπάθειες ανεύρεσης της συγκεκριμένης ημερομηνίας. Ο Κλήμης Αλεξανδρεύς αναφέρει ότι οι «περιεργότεροι» υπολόγιζαν την ημερομηνία στις 20 Μαΐου, ενώ ο ίδιος υπολόγισε ότι έγινε την 18η Νοεμβρίου[8]. Ο άγιος Ιππόλυτος Ρώμης δέχονταν ως σωστή ημερομηνία την 2α Απριλίου, αλλά γνώριζε και την 25η Δεκεμβρίου, «προ οκτώ καλάνδων Ιανουαρίων[9]». Επίσης, αναφέρεται μόνο για ιστορικούς λόγους, ο αυθαίρετος υπολογισμός του ανώνυμου συγγραφέα (ψευδο-Κυπριανός) του De Pascha Computus, ο οποίος, αφού δέχεται αρχικά ότι η πρώτη μέρα της δημιουργίας ήταν η 25η Μαρτίου και συνεπώς ο ήλιος δημιουργήθηκε την 28η Μαρτίου, στηριζόμενος στην επίκληση του Χριστού ως «ήλιου της δικαιοσύνης» (Μαλαχίας 4.2) συμπέρανε ότι η γέννησή Του πρέπει να συνέπεσε με αυτή την ημέρα[10]. Αυτό λέει του αποκαλύφθηκε από τον ίδιο τον Θεό (ab ipso Deo).  

Ανάσταση του Χριστού και Παγανιστικές "Νεκραναστάσεις"

ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ «ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ»

του κ. Λάμπρου Σκόντζου, Θεολόγου-Καθηγητού

Η ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί για όλους τους πιστούς Του το πιο χαρμόσυνο και ελπιδοφόρο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, διότι είναι η μεγαλύτερη νίκη όλων των εποχών κατά του έχθιστου εχθρού του ανθρώπου, του τυραννικού Άδη και του πικρού θανάτου. Ο δικός Του θάνατος έγινε ο θάνατος του θανάτου μας! Αυτή ακριβώς η συνειδητοποίηση μας κάνει να σκιρτούμε από άρρητη αγαλλίαση και να πανηγυρίζουμε λαμπρά την «βασιλίδα και κυρία» εορτή, κατά τον ιερό και θεσπέσιο υμνογράφο του Πάσχα.

Όμως δυστυχώς δε χαίρονται όλοι οι άνθρωποι αυτή την αγία ημέρα, αλλά κάποιοι πράττουν το αντίθετο, λυπούνται και πασχίζουν να μειώσουν την αξία της μπροστά στα μάτια όλων των λαμπρά εορταζόντων πιστών του αναστάντος Χριστού. Είναι ολοφάνερο πως η αμαρτία δημιούργησε στα μυαλά τους σοβαρή νοητική στέρηση, ώστε να μη μπορούν να στοχαστούν ούτε στο ελάχιστο το ασύλληπτο μέγεθος της θείας δωρεάς, η οποία απορρέει από τον όλβιο κενό τάφο του Κυρίου και τη λαμπροφόρο έγερσή Του. Το νυσταλέο βλέμμα τους είναι στραμμένο προς τον σκοτεινό και αραχνιασμένο Άδη και όχι προς τον ολόφωτο ουρανό, που είναι πλημμυρισμένος από το ανέσπερο αναστάσιμο φως. Αποστρέφονται την ελευθερία του ουρανού και ορέγονται τα δεσμά του υποχθόνιου δεσμωτηρίου του «διαβόλου και των αγγέλων αυτού» (Ματθ. 25, 41). Τέλειος παραλογισμός!

Ένα από τα πιο ανόητα επινοήματά τους κατά της αναστάσεως του Κυρίου είναι η συσχέτισή της με τις «αναστάσεις» των διαφόρων παγανιστικών «θεοτήτων». Κάθε χρόνο τις ημέρες του Πάσχα βλέπουμε δημοσιευμένα κάποια ανούσια άρθρα, τα οποία επιχειρούν, ανεπιτυχώς φυσικά, να παρουσιάσουν την ανάσταση του Χριστού ως ένα ακόμη μύθο αναστημένου θεού, σαν και αυτών των ειδωλολατρικών θρησκειών της προχριστιανικής αρχαιότητας. Με μια απίστευτη ρηχότητα στα επιχειρήματά τους και με μια γελοία κακοποί¬ηση της ιστορικής αλήθειας, προσπαθούν να «αποδείξουν», ότι ο Ιησούς Χριστός είναι μια κακέκτυπη μυθική επινόηση, αναβίωση του αιγυπτιακού θεού Όσιρι, του συριακού Άδωνι, του φρυγικού Άττι και του Ελληνικού Διόνυσου, οι οποίοι πιστευόταν ότι «αναστήθηκαν» από τον Άδη!

Θέλουν να λησμονούν οι «διαπρεπείς» αυτοί ερευνητές, οι οποίοι αρέσκονται να αυτοπροσδιορίζονται και ως «ορθολογιστές», πως ενώ εκείνοι οι ψευτοθεοί ανήκουν στη σφαίρα της πιο νοσηρής φαντασίας και του μύθου, ο Ιησούς Χριστός είναι πρόσωπο ιστορικό, πέραν πάσης αμφιβολίας. Θέλουν ακόμη να λησμονούν πως ο οποιοσδήποτε συσχετισμός του Χριστιανισμού και η σύγκρισή του με όλα τα ιστορικά θρησκεύματα είναι ατυχής, διότι το χριστιανικό μήνυμα ουδεμία σχέση έχει με αυτό που ονομάζεται θρησκεία στον εκτός του Χριστιανισμού χώρο.

Πάνω απ' όλα όμως είναι το αβυσσαλέο χάσμα στο υπόβαθρο των «νεκραναστάσεων» των παγανιστικών «θεών» και του Θεανθρώπου Χριστού. Οι μυθολογικές διηγήσεις για τις παγανιστικές «νεκραναστάσεις» έχουν όλες ως βάση κάποια ιδιοτέλεια και μάλιστα είναι αναμειγμένες με ικανοποίηση ταπεινών ενστίκτων. Επίσης η «ανάστασή» τους είναι αποτέλεσμα επέμβασης άλλων «θεών», διότι από μόνοι τους είναι εντελώς ανίκανοι να αναστηθούν. Αντίθετα το Πάθος και η Ανάσταση του Χριστού ενέχει την τέλεια ανιδιοτέλεια. Ο Ιησούς Χριστός, όντας τέλειος Θεός, δέχεται εκούσια να υποστεί τον επώδυνο και ταπεινωτικό σταυρικό θάνατο, για τη σωτηρία του κόσμου και ανασταίνεται από τους νεκρούς αφ' εαυτού, ως Θεός παντοδύναμος.

Για του λόγου το αληθές θα παραθέσουμε εν συντομία τους μύθους των «νεκραναστημένων» παγανιστικών «θεών», για να διαπιστώσουμε τη γελοία σύγκριση που επιχειρείται με την λαμπροφόρο ανάσταση του Χριστού.

Η ουτοπία των ειδωλολατρών

Εκ των πρακτικών του Επιστημονικού συνεδρίου, με θέμα «Φαινόμενα Νεοειδωλολατρίας» Θεσσαλονίκης 25-27 Μαΐου 2003

Εταιρία Ορθοδόξων Σπουδών

Οι όψιμοι ειδωλολάτρες ή δωδεκαθεϊστές , όπως αποκαλούνται, που εμφανίστηκαν στην εποχή μας, δεν έχουν ούτε την απλοϊκότητα των λαϊκών παγανιστών ούτε την ωριμότητα των σοβαρών μελετητών της αρχαίας μας θρησκείας. Είναι συνήθως διανοούμενοι ή ψευτοδιανοούμενοι, που εκστασιάζονται και προκαλούν από ματαιοδοξία το κοινό αίσθημα.

Προβάλλουν την αρχαιολατρεία ως ελληνικότητα, γιατί συνήθως οι Βυζαντινοί τους ειδωλολάτρες τους αποκαλούσαν Έλληνες. Βέβαια οι περισσότεροι κάτοικοι της αυτοκρατορίας ήταν Έλληνες και όλοι ελλήνιζαν στην γλώσσα ή στην παιδεία, αλλά ο Ιουλιανός ο Παραβάτης ονόμασε για πρώτη φορά τους ειδωλολάτρες Έλληνες για να εκμεταλλευθεί το εθνικό αίσθημα υπέρ της θρησκείας των ειδώλων.

Πάντως τις αντικειμενικότερες συστάσεις για την επάρκεια της ειδωλολατρείας να ικανοποιήσει την θρησκευτική ανάγκη των ανθρώπων μόνο οι αρχαίοι μας πρόγονοι μπορούν να μας τις δώσουν. Οι αρχαιολάτρες ελκύονται από την ηθική ασυδοσία των θεών της αρχαιότητας και την γύμνια των αγαλμάτων και των άλλων παραστάσεων και φαντάζονται ότι νομιμοποιείται κατά κάποιον τρόπο η ακολασία με την αρχαία θρησκεία. Ξέρουμε όμως καλά ότι όλη αυτή η σαρκική ελευθεριότητα, η θρησκειοποίηση της ηδονής, δεν οδηγούσε σε σταθερή ευτυχία τους αρχαίους ειδωλολάτρες. Αυτό συμπεραίνει κανείς από τη Μυθολογία και την αρχαία  τραγωδία, όπου οι έρωτες  (που δεν υπερβαίνουν αυτό που εμείς ονομάζουμε σεξουαλισμό) οδηγούσαν πάντα στο έγκλημα και στο θάνατο. Και την ομοφυλοφιλία που θέλουν οι αρχαιολάτρες να την παρουσιάσουν ως νομιμοποιημένο και ηθικά ανεκτό θεσμό, η αρχαία Ελληνική Μυθολογία την περιλαμβάνει ανάμεσα στα ειδεχθή ανόσια έργα γι α ανθρώπους. Όλη η φρικτή υπόθεση του Οιδίποδα ξεκίνησε από ( και εξαιτίας) της τέτοιας διαστροφής του Λάιου. Και το θύμα του ο Χρύσσιπος αναφέρεται ότι αυτοκτόνησε από ντροπή.

Βέβαια όλη αυτή η κριτική των αρχαίων για την ανθρώπινη ηθική δεν ισχύει καθόλου για τους θεούς. Οι θεοί των ειδωλολατρών προγόνων μας και των ακατανόητων όψιμων οπαδών τους έδειχναν στις περιγραφές της Μυθολογίας συμπεριφορά και αισχρότατη και απάνθρωπη. Αυτό το διαπιστώνει κανείς αμέσως με μια φυλλομέτρηση της Μυθολογίας. Γι' αυτό από τα πολύ παλιά χρόνια, όταν ο φόβος των θεών κυριαρχούσε στις ψυχές των ανθρώπων, έχουμε κείμενα όπως οι Ομηρικοί ύμνοι, όπου εκφράζεται το πικρό παράπονο των ανθρώπων για τους θεούς τους και η αγανάκτηση για την μοίρα τους. Ύμνους εις τον Απόλλωνα, στίχοι 190-193, «υμνεύσι (οι Μοίρες) ρα θεών δωρ' άμβροτα ηδ' ανθρώπων τλημοσύνας, όσ' έχοντες υπ' αθανάτοισι θεοίοι ζωουσ' αφραδέες και αμήχανοι, ουδέ δύνανται ευρέμεναι θανάτοιο τ' άκος και γήραος άλκαρ..» (υμνούν των θεών τ' αθάνατα δώρα και των ανθρώπων τα βάσανα, όσα έχοντας κάτω απ' την εξουσία των ανθρώπων ζουν ανίκανοι να σκεφτούν και να πράξουν κι ούτε μπορούν να βρουν γιατρειά του θανάτου κι αποτροπή των γηρατειών). Σ' όλη την επική και τραγική ποίηση καταγγέλεται η κάστα των θεών και η ουσιαστική περιφρόνηση της μοίρας των ανθρώπων. Στον Όμηρο εξιστορείται ο θ'άνατος του Πατρόκλου που τον έκλαιγαν με δάκρυα θερμά τα άλογα τα αθάνατα του Αχιλλέα, ο Δίας όχι μόνο δεν λυπήθηκε το παλληκάρι, αλλά μετάνοιωσε με αγανάκτηση, γιατί είχαν χαρίσει σ' ένα θνητό τέτοια αθάνατα άλογα και τ' ανάγκασαν να συμμεριστούν την άθλια μοίρα των ανθρώπων. Αυτό είναι σαφέστατη θεολογική καταγγελία στην Ιλιάδα. Τέτοιες είναι και όλες σχεδόν οι αναφορές του Ομήρου στους θεούς της Ιλιάδας. Και στη Οδύσσεια έχουμε τέτοιες αναφορές και μάλιστα στο Λ της Οδύσσειας μια ανατριχιαστική αναφορά στον Άδη που είναι ζοφερός για όλους τους ανθρώπους, δικαίους και αδίκους. Εκεί οι άνθρωποι καταδικάζονται άπλαγχνα, μόνο γιατί γεννήθηκαν άνθρωποι.

Η Επέκταση τού Χριστιανισμού εν μέσω διωγμών

Η Επέκταση τού Χριστιανισμού εν μέσω διωγμών

Από τη γέννηση τού Ιησού Χριστού, ως το διάταγμα τού Θεοδοσίου

πηγή: http://www.oodegr.com/neopaganismos/diogmoi/xr.istor1.htm

Για να αποδείξουμε το δόλο τού ισχυρισμού τών νεοειδωλολατρών, ότι δήθεν οι Χριστιανοί επικράτησαν διώκοντας τους εθνικούς, θα δείξουμε με αριθμούς, το πώς οι ίδιοι οι Χριστιανοί αυξήθηκαν και κατέκτησαν τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, παρά τους διαρκείς διωγμούς που υφίσταντο για 3 συνεχείς αιώνες από τους Ειδωλολάτρες.

***

4 π.Χ. περίπου. Γέννησις Ιησού Χριστού τού Ναζωραίου

27 μ.Χ. περίπου. Έναρξη τού δημοσίου κηρύγματος τού Ιησού Χριστού.

Η κατάσταση τής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας είναι η εξής: Πληθυσμός: 33.000.000. (50 % δούλοι). Οι Ιουδαίοι τής αυτοκρατορίας ήταν 2.300.000 (7% τού πληθυσμού τής αυτοκρατορίας), κυρίως προσύλητους στον Ιουδαϊσμό. Ο πληθυσμός τής Παλαιστίνης, ήταν 580.000 Ιουδαίοι και 233.000 εθνικοί.

30 μ.Χ. περίπου. Σταύρωση, ανάσταση και ανάληψη τού Χριστού. Δίνεται η εντολή Του: "Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη" (Ματθαίος 28/κη΄ 19).

Περίπου 4.000 πιστοί στον Χριστό σε όλη την Παλαιστίνη υπήρχαν κατά τις ημέρες τών εμφανίσεων τού αναστημένου Ιησού.

Πεντηκοστή. Μετά τη θαυματουργική επιφοίτηση τού Αγίου Πνεύματος και τα όσα είδαν, 3.000 Ιουδαίοι προσύλητοι από κάθε περιοχή τού τότε γνωστού κόσμου, βαπτίζονται Χριστιανοί, και φεύγουν μεταφέροντας τη Χριστιανική πίστη στους Ιουδαίους όλων τών χωρών προέλευσής τους. (Πράξεις 2/β΄ 41). (Παλαιστίνη, Ισραήλ, Αίγυπτος, Λίβανος, Ιορδανία, Λιβύη, Συρία, Ιταλία κλπ)

34 μ.Χ. περίπου. Μαρτύριο τού πρωτομάρτυρος Στεφάνου, και διωγμός στους Χριστιανούς τής Ιουδαίας από τους Εβραίους. Ο διωγμός εξαναγκάζει τους Χριστιανούς να καταφύγουν σε άλλες περιοχές, και να μεταφέρουν εκεί το Ευαγγέλιο. Πρώτοι Χριστιανοί στην Αιθιοπία από τον Αιθίοπα ευνούχο, και στη Σαμάρεια από τον Φίλιππο. Μεταστροφή τού Σαούλ στη Χριστιανική πίστη, που ονομάζεται Παύλος.

35 μ.Χ. περίπου. Πολλαπλασιασμός τών Χριστιανών στην Ιουδαία και τη Σαμάρεια (Πράξεις 9/θ΄ 31). Πρώτοι Χριστιανοί στην Αρμενία.

36 - 40 μ.Χ. Είσοδος τών Εθνικών στη Χριστιανική πίστη με πρώτο τον Κορνήλιο. Ευρεία εισροή Ιταλών Ρωμαίων πολιτών από τον Πέτρο στην Καισάρεια. (Πράξεις 10/ι΄ 1-48). Χριστιανοί σε Αντιόχεια, Ελλάδα και Ρώμη.

42 μ.Χ. Πλήθος πιστεύει στην Αλεξάνδρεια, τη Φοινίκη και την Κύπρο. (Πράξεις 11/ια΄ 21).

43 μ.Χ. Ο αριθμός τών Χριστιανών στην Αντιόχεια, (με τη βοήθεια τού Παύλου και τού Βαρνάβα), είναι 500. Για πρώτη φορά ονομάζονται τότε Χριστιανοί. (Πράξεις 11/ια΄ 21).

44 μ.Χ. Διωγμός τών Χριστιανών στην Ιερουσαλήμ από τους Εβραίους, από τον βασιλιά Ηρώδη Αγρίππα τον 1ο. Αποκεφαλισμός τού Ιακώβου. Φυλάκιση και διαφυγή τού Πέτρου.

50 μ.Χ. περίπου. Ιουδαίοι και Χριστιανοί εξορίζονται από τη Ρώμη. Ο Παύλος κηρύττει σε Μακεδονία, Αχαϊα και Ασία. (Πράξεις 16/ις΄ 6).

52 μ.Χ. Ο απόστολος Θωμάς κηρύττει στην Ινδία

Προφητείες φιλοσόφων για τον Χριστό

Ο Χριστός δεν ήταν απλώς ο Μεσσίας τών Εβραίων. Ήταν ο Σωτήρας και ο Θεός όλου τού κόσμου. Έτσι προφήτευσαν γι' Αυτόν, όχι μόνο οι Ισραηλίτες, αλλά ΟΛΑ τα έθνη τον ανέμεναν. Και φυσικά προφήτευσαν γι' Αυτόν και οι Έλληνες!

---

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της: Ορθόδοξης Ομάδας Δογματικής Έρευνας
http://www.oodegr.com/neopaganismos/filosofoi/profities1.htm

---

Μερικές προφητείες τών φιλοσόφων για τον Χριστό

Στον διάλογο «Αλκιβιάδης δεύτερος», συμβουλεύει ο (Πλατωνικός) Σωκράτης τον Αλκιβιάδη, που ετοιμαζόταν για μια θυσία:

Σωκράτης: «Είναι ανάγκη λοιπόν να περιμένει κανείς μέχρι να μάθει πώς πρέπει στους θεούς και στους ανθρώπους να συμπεριφέρονται»

Αλκιβιάδης: «Πότε λοιπόν θάρθει αυτή η ώρα Σωκράτη, και πού είναι αυτός που θα μας διδάξει; Γιατί νομίζω με πολλή χαρά θάβλεπα αυτόν τον άνθρωπο, ποιος είναι».

Σωκράτης: «Αυτός που νοιάζεται για σένα, αλλά μου φαίνεται, όπως στον Διομήδη λέει ο Όμηρος ότι η Αθηνά αφαίρεσε την αχλύν, για να ξεχωρίζει καλά τον θεό ή τον άνθρωπο, έτσι και σε σένα πρέπει πρώτον μεν από την ψυχή την αχλύν αφού αφαιρέσει, που τώρα υπάρχει, τότε ήδη να σου προσφέρει αυτά, με τα οποία πρόκειται να γνωρίζεις τι είναι κακό και τι είναι καλό, γιατί τώρα δεν μου φαίνεται πως θα μπορέσεις»

Και όχι μόνο ξεκαθαρίζει ότι «περιμένει να έρθει κάποιος μπορεί να μας διδάξει» όσα η φιλοσοφία δεν μπορεί, «κάποιον που ενδιαφέρεται», αλλά επίσης προφητεύει ότι δια του Θεού μόνο γίνεται ο άνθρωπος να απολυτρωθεί από την αμαρτία:
«Τοιούτος ουν άλλος ου ραδίως υμίν γενήσεται, ω άνδρες, αλλ' εάν εμοί πείθησθε, φείσεσθε μου, υμείς δ' ίσως ταχ' αν αχθόμενοι, ώσπερ οι νυστάζοντες εγειρόμενοι, κρούσαντες αν με, πειθόμενοι Ανύτω ραδίως αν αποκτείναιτε, είτα τον λοιπόν βίον καθεύδοντες διατελεοίτ' αν, ει μη τινα άλλον ο Θεός υμίν επιπέμψειε κηδόμενος υμών» (πλάτων Απολ. Σωκρ ιη΄)

Σαφέστατα λοιπόν, εδώ ο Σωκράτης, μίλησε για «κάποιον άλλον, που ο Θεός θα στείλει στους ανθρώπους μετά τη δική του εκτέλεση». Λοιπόν, εμείς τα λέμε ή ο Σωκράτης; Αυτός τίμησε τον εαυτό του προφητεύοντας για τον Χριστό. Και όχι μόνο ο Σωκράτης προφήτεψε για τον Χριστό, αλλά και ο Αισχύλος στον «Προμηθέα Δεσμώτη». Όταν ο Χριστός μίλησε στον Παύλο, από τον Προμηθέα Δεσμώτη του μίλησε, και όλα αυτά του θύμισε. Γιατί ο Παύλος ήταν γνώστης των Ελληνικών κειμένων.

Κατέστρεψε η Εκκλησία τον Αρχαιοελληνικό Πολιτισμό;

ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ;

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ
Θεολόγου - Καθηγητού

Εδώ και περισσότερες από δύο δεκαετίες αναβίωσε στο δύσμοιρο τόπο μας μια νέα μορφή αντιχριστιανικής πολεμικής δίνης. Ακούει στο όνομα «αρχαιολατρεία» και έχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα παλαιοτέρων αντιχριστιανικών πρακτικών. Το σύγχρονο «αρχαιολατρικό» κίνημα συνεχίζει με την ίδια ή και σφοδρότερη ορμή τον πόλεμο κατά της Εκκλησίας του Χριστού, όπως έκανε στο παρελθόν, χωρίς αποτέλεσμα, ο αθεϊστικός ορθολογισμός, ο μαρξισμός, ο μηδενισμός και γενικά η υλιστική ιδεολογία.

Έχει αποδειχθεί περίτρανα, πως η «αρχαιολατρεία» είναι γέννημα αυτών των παταγωδώς χρεοκοπημένων ιδεολογιών. Μέσα από τα ερείπιά τους ξεπήδησε ένας περίεργος έρωτας για το απώτερο παρελθόν και ιδιαίτερα για τα θρησκευτικά μορφώματα της προχριστιανικής αρχαιότητας. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι οι ιθύνοντες των περισσοτέρων αρχαιολατρικών ομάδων ανήκαν στο παρελθόν είτε στη μαρξιστική ιδεολογία, είτε σε αναρχικές και περιθωριακές ομάδες, είτε στην υλιστική και μηδενιστική αστική διανόηση. Το πώς βεβαίως πρώην άθεοι μαρξιστές ή αστοί μηδενιστές έγιναν ξαφνικά φανατικοί θρησκευόμενοι, λάτρεις της αρχαίας θρησκείας, είναι ένα ερώτημα το οποίο χρήζει ιδιαίτερης επιστημονικής έρευνας!

Κύριος στόχος τους (ίσως και μοναδικός) είναι να πλήξουν το Χριστιανισμό. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι χρησιμοποιούνται οι ίδιες μέθοδοι και οι πηγές πολεμικής, που χρησιμοποιούνταν εδώ και αιώνες. Θεωρίες, οι οποίες έχουν καταρριφθεί πανηγυρικά ως ψευδείς και ανυπόστατες, πλασάρονται ως «νέα συνταρακτικά ντοκουμέντα, τα οποία θα γκρεμίσουν το χριστιανικό οικοδόμημα»!

Διαστρεβλώνουν την ιστορία και κακοποιούν βάναυσα την ιστορική πραγματικότητα προκειμένου να διευκολύνουν το πολεμικό τους έργο κατά της Εκκλησίας.

Ξεφυλλίζοντας τα πάμπολλα περιοδικά και περιδιαβαίνοντας τις δαιδαλώδεις ιστοσελίδες του χώρου της ελληνικής και ξένης «αρχαιολατρείας», διαπιστώνουμε ένα απίστευτο μίσος κατά της Χριστιανικής Εκκλησίας. Συναντούμε μια πρωτόγνωρη προσπάθεια να σπιλωθεί το θείο πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που συχνά φθάνει σε ακρότητες χυδαίων ύβρεων. Βλέπουμε με έκπληξη μια πρωτοφανή παραχάραξη πληθώρας ιστορικών γεγονότων, για να «αποδειχθεί» ο Χριστιανισμός ως «η κύρια πηγή της κακοδαιμονίας του κόσμου», ως «το προαιώνιο άχθος της ανθρωπότητας», ως «η ισχυρή τροχοπέδη της προόδου και της επιστήμης», ως «σκοταδιστική και αντιδραστική συντεχνία των παπάδων» και άλλα απίστευτα! Βιώνουμε, ως χριστιανοί ένα, άνευ προηγουμένου, κλίμα απειλών και τρομοκρατίας, το οποίο εκτείνεται και ως αυτή την φυσική μας εξόντωση!

Εκεί που εστιάζουν περισσότερο τις εσκεμμένες ιστορικές στρεβλώσεις τους είναι η ανυπόστατη και αντιεπιστημονική άποψη ότι δήθεν ο Χριστιανισμός επιβλήθηκε δια της βίας στα πρωτοβυζαντινά χρόνια, προκαλώντας «ανείπωτες σφαγές, δηώσεις και καταστροφές» κατά των «αυτόχθονων» εθνικών θρησκειών. Ειδικά οι Έλληνες «αρχαιολάτρες» προσάπτουν στην Εκκλησία τη χιλιοειπωμένη κατηγορία ότι δήθεν αυτή «κατέσφαξε τους Έλληνες και κατέστρεψε τον ελληνικό πολιτισμό». Έχουν ως αρχή και προσφιλή μέθοδο να απομονώνουν ορισμένα ελάχιστα ιστορικά γεγονότα και αποσπάσματα από συγκεκριμένους απολογητικούς λόγους των Πατέρων της Εκκλησίας κατά των θρησκευτικών και μόνο πρακτικών του εθνισμού και να τα γενικεύουν. Αποσπούν επίσης ορισμένα στοιχεία από τις νομοθεσίες των αυτοκρατόρων στα πρωτοβυζαντινά χρόνια, τα οποία έθεταν κάποιους περιορισμούς στα ασύδοτα εθνικά ιερατεία και στα σκοταδιστικά θρησκευτικά κέντρα, όπως ήταν τα μαντεία, προκειμένου να στηρίξουν τις κατηγορίες τους.

Διαπρεπείς επιστήμονες έδωσαν πειστικές και επιστημονικές απαντήσεις σε αυτές τις κακόβουλες και ανυπόστατες κατηγορίες. Σοβαροί ιστορικοί, αρχαιολόγοι και ερευνητές Έλληνες και ξένοι, χωρίς να διάκεινται πολλές φορές ευμενώς προς την Εκκλησία, απέδειξαν τις σκόπιμες παραποιήσεις των «αρχαιολατρών». Όμως δυστυχώς πολύς κόσμος, που δεν μπορεί αντικειμενικά να έχει πρόσβαση σε αυτές τις απαντήσεις, πέφτει θύμα της παραπληροφόρησης. Το μεγάλο ατύχημα είναι ότι παρασύρονται και παράγοντες της παιδείας, οι οποίοι μεταφέρουν στις σχολικές αίθουσες αυτές τις ανυπόστατες και κακόβουλες θεωρίες. Μαθητές εκκολάπτονται έτσι ως μελλοντικοί αρνητές και πολέμιοι της Εκκλησίας! Σκοπός αυτού του άρθρου είναι να καταδείξει για μια ακόμα φορά το μεγάλο πρόβλημα των σύγχρονων καιρών. Να δώσει ένα ελάχιστο δείγμα αποδείξεων στους αστήρικτους ισχυρισμούς των αρχαιολατρικών παραδοξολογιών, μέσα στα περιορισμένα πλαίσια μιας μικρής πραγματείας.

Καταστροφή αρχαίων μνημείων από Χριστιανούς

ΜΥΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΑΡΧΑΙΩΝ ΜΝΗΜΕΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ  Από το συνέδριο που οργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη από την εταιρεία Ορθοδόξων Σπουδών με θέμα Φαινόμενα Νεοειδωλολατρείας.

Ένα από τα ηχηρότερα επιχειρήματα των Νεοπαγανιστών εναντίον του Χριστιανισμού είναι το περί συστηματικής και οργανωμένης δήθεν καταστροφής των αρχαίων μνημείων, που έχει προσλάβει την μορφή ενός στερεότυπου μύθου, αναπαραγώμενου κατά της περιστάσεις. Και το ότι, μέσα στο ανταποδοτικό πάθος πολλών «χριστιανών», που τον 4ο αιώνα πέρασαν στην εποχή της «revanche», κατεστράφησαν αρχαιοελληνικά μνημεία, που συντηρούσαν την λατρεία των ειδώλων, είναι γεγονός. Μόνο όμως μέσα στις νοοτροπίες της εποχής είναι δυνατό να επιχειρηθεί στο σημείο αυτό επιστημονική ερμηνεία. Αρκεί να μελετήσει κάποιος το νεανικό έργο του Μ. Αθανασίου «Κατά ειδώλων»(1), για να κατανοήσει το θεολογικό υπόβαθρο τέτοιων ενεργειών. Άλλωστε, η ιστορία δεν ασχολείται με κατάρες, αλλά με ερμηνείες.  Επιστημονική προσέγγιση των πραγμάτων μας προσφέρει δυνατότητες ασφαλέστερων κρίσεων και συμπερασμάτων.

Επικαλούμεθα τα πορίσματα της έρευνας διακεκριμένων αρχαιολόγων, που συνοψίζουν τα δεδομένα μακροχρόνιων επιστημονικών ερευνών, συναδέλφων τους, αλλά και δικών τους. Το 1994 δημοσιεύθηκε μελέτη της κας Πολύμνιας Αθανασιάδη, καθηγήτριας του Παναπιστημίου Αθηνών με τίτλο: «Το λυκόφως των θεών στην Ανατολική Μεσόγειο: Στοιχεία ανάλυσης για τρείς επιμέρους περιοχές»(2). Η κα Αθανασιάδη, με βαθειά γνώση και επιμέλεια, αξιοποιεί τα δεδομένα των ερευνών του χώρου της για το επίμαχο θέμα. Πρώτα επιλέγει «τρεις περιοχές της αυτοκρατορίας με διαφορετική γεωγραφική φυσιογνωμία, ιστορικό υπόβαθρο και δημογραφική σύνθεση», εξασφαλίζοντας έτσι για την έρευνά της μεγαλύτερη αξιοπιστία. Οι περιοχές Δε αυτές είναι η Ελλάδα, η Κωνσταντινούπολη και η Συρία-Παλαιστίνη. Έτσι αντιμετωπίζει εύκολα «τις γενικεύσεις του Λιβανίου»,όσο και τον «υπερβολικά μεγάλο αριθμό φιλολογικών μαρτυριών» σε χριστιανούς και εθνικούς συγγραφείς για την καταστροφή ναών, που καταντά, όπως λέγει, «ύποπτος»! «Στην προσπάθειά τους να ηρωοποιήσουν επισκόπους και αυτοκράτορες, σε μια περίοδο, κατά την οποία ο θρησκευτικός φανατισμός θεωρείται αρετή, συχνά οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς απέδιδαν σ' αυτούς φανταστικές καταστροφές ναών ή, στην καλύτερη περίπτωση, μεγαλοποιούσαν τα ηροστράτεια ανδραγαθήματά τους». Από την άλλη μεριά, επιπολάζει η κινδυνολογία των εθνικών, για να παρουσιάσουν «τους εαυτούς τους ως μάρτυρες και την κοσμοθεωρία τους ως αντικείμενο συστηματικού και βάναυσου διωγμού , που διεξήγετο παράνομα, στο πλαίσιο μιας θεωρητικά ανεξίθρησκης αυτοκρατορίας». Γι' αυτό η αντικειμενική συγγραφέας συνιστά «επιφυλακτική στάση» στις όποιες κρίσεις. Η ανεξιθρησκεία άλλωστε των αυτοκρατόρων, όπως ο Μ. Κωνσταντίνος, είναι αποδεδειγμένη|

Η μεταφορά ειδωλολατρικών μνημείων στην νέα πρωτεύουσα (Κωνσταντινούπολη- Νέα Ρώμη) για την διακόσμησή της ναι μεν εμποδίζει τη συνέχεια τοπικών λατρειών, αλλά τα αναδεικνύει ακόμη περισσότερο στην ίδια την χριστιανική, αργότερα, πρωτεύουσα. Εν τούτοις ο Μ. Κωνσταντίνος «επιδίωξε συστηματικά να εξασφαλίσει για την πόλη του την συνδρομή όλων των θείων δυνάμεων». Έτσι εκτός από χριστιανικούς ναούς ( Αγία Ειρήνη, Άγιοι Απόστολοι) αφιέρωσε και δύο ναούς σε εθνικές θεότητες, τη Ρέα και τη θεά Τύχη. Συνεχίζει όμως η κα Αθανασιάδη: « Σε τόπους όπως η Αθήνα και οι Δελφοί, κανόνας είναι, ότι τα μεταγενέστερα στρώματα έχουν καταστραφεί από τους ίδιους τους αρχαιολόγους στην προσπάθειά τους να φτάσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα στο κλασικό υπόστρωμα». Τις παρατηρούμενες καταστροφές αποδίδουν οι αρχαιολόγοι στους σεισμούς , τις βαρβαρικές επιδρομές (4ος-6ος αιώνας) και την εγκατάλειψη. Τα αρχαία μνημεία των Αθηνών και των Δελφών έμειναν απείραχτα από τους χριστιανούς. Η μετατροπή τους σε χριστιανικές εκκλησίες δείχνει περίτρανα τη συνείδηση της ιστορικής συνέχειας, όσο και αν αυτό δεν ικανοποιεί τους σημερινούς αρχαιολάτρες. Όπως συνηθίζω να λέγω, Πατέρες όπως οι Τρεις Ιεράρχες, όχι μόνο Έλληνες ήταν, αλλά και φορείς υψηλής ελληνικής παιδείας. Δεν ήταν επήλυδες που ενέσκηψαν στον ελληνικό χώρο, για να «θύσουν και απολέσουν», αλλά Έλληνες, που γνώριζαν να αποτιμούν αντικειμενικά τα πράγματα, έξω από φανατισμούς και εξαλλοσύνες. Τα κριτήριά τους ήταν πνευματικά. Γνώριζαν την ειδωλική πλάνη, αλλά δεν ήταν ικανοί για βιαιότητες.

Ποιοί αδικούν πραγματικά την Αρχαία Ελλάδα;

ΠΟΙΟΙ ΑΔΙΚΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ;

 Λάμπρου Σκόντζου
Θεολόγου-Καθηγητού

Από το περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ τεύχος 61

Πηγή: http://www.egolpion.com/pagans_ellada.el.aspx

 Ζούμε δυστυχώς στην εποχή των με­γάλων ανατροπών και συνάμα των πρω­τόγνωρων εκτροπών. Προαιώνια και πα­νανθρώπινα συστήματα άξιων τίθενται για πρώτη φορά τόσο επιτακτικά σε αμφισβήτηση και επιχειρείται η προβολή νεοφανών ιδεών και αντιλήψεων, όπως οι αρχές και τα διδάγματα του διαβόητου αποκρυφιστικού πλέγματος της «Νέας Εποχής». Για να επιταχυνθεί η πνευματική σύγχυση του συγχρόνου άνθρωπου και να γίνουν πιο «εύπεπτες» οι νεοεποχίτικες δοξασίες επιχειρείται η ανάδυση αρχαίων ξεχασμένων πνευματικών και θρησκευ­τικών απορριμμάτων, τα οποία η ιστορία είχε θέσει στο περιθώριο εδώ και πολλούς αιώνες. Ο σύγχρονος αποκρυφιστικός κυ­κεώνας χρειάζεται επειγόντως δεκανίκια, τα οποία αναζητεί στον πρωτογονισμό των αρχαίων παγανιστικών θρησκευμά­των, και τα οποία «βαπτίζει» ως «λαμπρές θρησκείες, χάρη στις οποίες αναπτύχθηκε ο παγκόσμιος πολιτισμός»! Πρόκειται βε­βαίως για κλασική περίπτωση κακοποίη­σης της ιστορικής αλήθειας, η οποία απευ­θύνεται στους αδαείς και στους διακείμε­νους εχθρικά η αδιάφορα στη χριστιανική πίστη, καθ' ότι αυτή είναι ο κύριος στόχος των σκοτεινών κύκλων του «υδροχοϊκού» αποκρυφισμού.

Στον πολύπαθο τόπο μας ομάδες φανα­τικών «αρχαιολατρών», διαπνεόμενες από­λυτα από το πνεύμα της «Νέας Εποχής», έχουν εγείρει τα τελευταία χρόνια μια άνευ προηγουμένου προβολή της ξεχασμένης εδώ και δεκαοκτώ αιώνες αρχαιοελληνικής θρησκείας, «το πιο, κατ^’ αυτούς, υψηλό επί­τευγμα του ανθρωπίνου πνεύματος»! Εξα­πολύουν μια πρωτόγνωρη και λυσσώδη επί­θεση κατά της Εκκλησίας, χαρακτηρίζοντας την ως «σκοταδιστικό κατασκεύασμα των Εβραίων, ως ταφόπλακα του πολιτισμού, ως κατακτητή και ξένο σώμα στον Ελλη­νισμό και ως καταστροφέα της Ελλάδος»! Ταυτόχρονα αποθεώνουν την αρχαία Ελλά­δα, υπερτονίζοντας, όλα εκείνα τα στοιχεία που εξυπηρετούν τους νεοταξικούς στόχους. Επιχειρούν επίσης (παραποιώντας την ιστο­ρική πραγματικότητα) να εξωραΐσουν την αρχαία θρησκεία και να την καταστήσουν «ως τη μόνη ελληνική θρησκεία», αναβιώ­νοντας όπως θα δούμε κάθε πτυχή της.

Αλλά η επαναφορά στο προσκήνιο απορριπτέων από την ιστορική πορεία στοιχείων σημαίνει αφύσικη επιλογή. Εν προκειμένω επαναφορά και προβολή της αρχαιοελληνικής παγανιστικής θρησκεί­ας, με όλο τον πρωτογονισμό της, αποτε­λεί ύβρη και καταφρόνηση των αρχαίων προγόνων μας, οι όποιοι απέρριψαν αυτοί πρώτοι την ινδοευρωπαϊκής προελεύσεως δεισιδαίμονα θρησκεία.

Η αρχαιοελληνική θρησκεία προέρχε­ται, αποδεδειγμένα πια, από τις θρησκευ­τικές παραδόσεις των Αρίων, τμήματα των οποίων υπήρξαν και τα λεγόμενα «ελλη­νικά» φύλα (Αχαιοί, Ίωνες, Δωριείς, κλπ). Με την εγκατάσταση τους στον ελληνικό χώρο, εγκατέλειψαν την απρόσωπη φυσιολατρία τους και μετάλλαξαν τους απρό­σωπους «θεούς» των Ινδοευρωπαίων σε πρόσωπα. Αυτή ήταν μια από τις σημαντι­κότερες πνευματικές μεταρρυθμίσεις τού απώτερου παρελθόντος. Αυτό δε σήμανε βεβαίως και την αποβολή του πρωτογονι­σμού, που κουβαλούσε μαζί της και που θα τον διατηρήσει (στη λαϊκή μορφή της) ως το τέλος της. Το αδίστακτο και σκοταδι­στικό ιερατείο δεν θα επιτρέψει μεταμορ­φώσεις στο τελετουργικό επίπεδο, γιατί μέσω τού πρωτογονισμού μπορούσαν οι ιερείς και οι άλλοι πολυπληθείς παράγον­τες της θρησκείας να εκμεταλλεύονται τους όχλους. Απόδειξη η σύνδεση με τη θρησκεία των απειράριθμων μαντείων, όπου οι ιερείς μάντεις μέσα σ' ένα κλίμα αφάνταστου σκοταδισμού, δεισιδαιμονί­ας και πρωτογονισμού, θησαύριζαν καθ^' όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας. Έστω για παράδειγμα το πασίγνωστο άντρο του αποκρυφισμού και του άνθελληνισμού, οι Δελφοί, που αποτελούσε το κέντρο της εκμετάλλευσης όλου τού αρχαίου κόσμου. Όλοι οι επιφανείς μελετητές συμφωνούν πως οι αρχαίες θρησκείες, και χωρίς εξαί­ρεση η αρχαιοελληνική, ήταν η «βαριά βιομηχανία» στην αρχαιότητα! Ο πλού­τος που έρεε στα μαντεία, και ιδιαίτερα στους Δελφούς είναι απερίγραπτος. Από το απώτερο παρελθόν το δελφικό «Ιερό» λειτουργούσε ως παγκόσμιο νομισματο-πιστωτικό σύστημα, κάτι σαν το σημερινό Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στο οποίο κατέφευγαν οι πόλεις - κράτη για να δα­νειστούν με επαχθείς όρους!

Μπροστά σε ανίερο πνευματικό διαμελισμό...

Λάμπρου Κ. Σκόντζου, Θεολόγου – Καθηγητού

Είναι γνωστό πως τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια από ορισμένους κύκλους να διαταραχθεί η διαχρονική πολιτιστική και πνευματική ενότητα του Ελληνισμού, καθώς επίσης και να διασπασθεί η εδώ και τέσσερις χιλιετίες αδιάκοπη ιστορική του συνέχεια. Επιχειρείται με μια πρωτόγνωρη σφοδρότητα να αφαιρεθεί από την ιστορία του Ελληνικού Έθνους μας η δισχιλιόχρονη χριστιανική ιστορική του πορεία και να χαρακτηριστεί αυτή ως μακραίωνη κατοχή! Υποστηρίζεται με στόμφο ότι ο Χριστιανισμός δεν ανήκει στην ελληνική παράδοση και δημιουργία, αλλά «ως εβραϊκό κατασκεύασμα» είναι ξένο σώμα στον ελληνικό πολιτισμό και αιτία της πολιτιστικής και θρησκευτικής κατάπτωσης της φυλής μας, αφότου επεκράτησε (υποτίθεται) «δια πυρός και σιδήρου» στον ευρύτερο ελληνικό χώρο! Εξωφρενικά πράγματα!

Υποστηρικτές και διακινητές αυτών των αλλοπρόσαλλων απόψεων είναι διάφοροι κύκλοι «μοντέρνων διανοουμένων» και αθεϊστικών κύκλων, καθώς επίσης και οπαδοί πολλών ομάδων αρχαιοθρήσκων, οι οποίοι αρνήθηκαν το Χριστιανισμό και στράφηκαν στη λατρεία της αρχαιοελληνικής θρησκείας και οι οποίοι, κατά τρόπο περίεργο, τυγχάνουν της εύνοιας των αθεϊστών (παρ’ όλο θρήσκοι)! Ορισμένες μάλιστα ομάδες των τελευταίων, φτάνουν σε απερίγραπτες εχθρικές προθέσεις και ενέργειες κατά της Εκκλησίας μας και ημών των χριστιανών, οι οποίες ξεπερνούν τα όρια του πιο ακραίου φονταμενταλισμού, φτάνοντας στο σημείο να επιβουλεύονται και αυτή τη ζωή μας, να ζητούν απροκάλυπτα τη φυσική μας εξόντωση!

Ελληνισμός, κατ’ αυτούς, είναι μόνο η αρχαία Ελλάδα και οι σύγχρονοι «αρχαιολάτρες». Αντίθετα τα εκατομμύρια των προγόνων μας και των τωρινών χριστιανών Ελλήνων δε λογίζονται Έλληνες, πολλώ δε μάλλον η περίλαμπρη μεσαιωνική Ρωμανία, (το κακώς λεγόμενο Βυζάντιο), η οποία μεσουράνησε για χίλια και πλέον χρόνια και έδωσε πολύ περισσότερα στον παγκόσμιο πολιτισμό απ’ όσα φαντάζονται οι ορκισμένοι εχθροί της. Συνεχίζουν δυστυχώς την ίδια εχθρότητα και πολεμική των μισελλήνων Φράγκων, οι οποίοι από τον 8ο κιόλας μ. Χ. αιώνα είχαν κηρύξει λυσσώδη πόλεμο κατά της λαμπρής μας αυτοκρατορίας, η οποία είχε όλα τα στοιχεία και τα γνωρίσματα του Ελληνισμού. Ομιλούν την ίδια γλώσσα με τους προγόνους τους, των σφαγέων σταυροφόρων, αρνούμενοι την ελληνικότητα της Ρωμανίας μας. Επιχειρούν να τσακίσουν τη ραχοκοκαλιά του Έθνους μας, αρνούμενοι να δεχτούν την αδιάσπαστη διαχρονικότητά του, αδιαφορώντας για τις ολέθριες συνέπειες που μπορεί να έχει αυτή η άθλια τακτική!
Ως κύριο «παρείσακτο πολιτισμικό υποπροϊόν» του Ελληνισμού θεωρούν τον Χριστιανισμό! Το μίσος και το μένος τους εναντίον αυτού είναι απερίγραπτο. Παριστάνοντας τους «ειδικούς επιστήμονες και ερευνητές», φέρνουν στο φως (υποτίθεται) «φοβερά ντοκουμέντα», με τα οποία προσπαθούν (ανεπιτυχώς ευτυχώς) να πείσουν ότι ο Χριστιανισμός είναι «εχθρός του Ελληνισμού». Ότι δήθεν ευθύνεται για «εκατομμύρια εγκλήματα» κατά των Ελλήνων από τα πρωτοβυζαντινά χρόνια ως σήμερα και για την «πρωτοφανή καταπίεση» που υπέστη και υφίσταται ο Ελληνισμός από την εβραϊκής προέλευσης αυτή θρησκεία!

Η σύγκρουση αρχαιοελληνικής θρησκείας και επιστήμης

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ
Θεολόγου - Καθηγητού

Τα τελευταία χρόνια, με έκπληξη και πολλά ερωτηματικά, διαπιστώνουμε μια αφύσικη στροφή πολλών συνανθρώπων μας προς την αναβίωση των αρχαίων ξεχασμένων παγανιστικών θρησκευμάτων. Βεβαίως στα πλαίσια της ανεξιθρησκίας, η οποία χαρακτηρίζει τον σύγχρονο πολιτισμό μας, κανένας δε θα είχε αντίρρηση, όποιοι το επιθυμούν, να ακολουθούν τα αρχαία παγανιστικά θρησκεύματα. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ο νεοπαγανισμός, όπως χαρακτηρίζεται το σύγχρονο παγανιστικό ρεύμα, είσβαλε στις κοινωνίες με δυναμική ακραίου φονταμενταλισμού, με εκδηλωμένες μορφές αντιπαλότητας και μίσους κατά του Χριστιανισμού, που σπάνια γνώρισε η ανθρωπότητα ως τώρα. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των αρχαιοθρήσκων σε όλο τον κόσμο είναι να ακολουθούν τακτική πλήρους διαστρέβλωσης της ιστορίας, προκειμένου να εξωραΐσουν τις αρχαίες παγανιστικές θρησκείες, αλλά και να κατασυκοφαντήσουν τον Χριστιανισμό. Η όλη προσπάθειά τους είναι ενταγμένη στο γενικότερο σχέδιο για την αποχριστιανοποίηση του κόσμου!

Μια από τις χυδαιότερες κακοποιήσεις της ιστορικής πραγματικότητας είναι η προσπάθεια να παρουσιαστεί στη χώρα μας η αρχαιοελληνική θρησκεία ως η βάση της επιστήμης και η γενέτειρα του ορθού λόγου, τη στιγμή που είναι απόλυτα αποδεδειγμένο ότι υπήρξε εχθρός της επιστήμης και της προόδου, διότι δίδασκε ακριβώς τα αντίθετα απ’ ότι πρέσβευε και αποδείκνυε η επιστήμη. Και το χειρότερο, δεν έμενε στη θεωρητική αντιπαράθεση, αλλά έπαιρνε ενεργή εχθρική στάση απέναντι στις επιστημονικές γνώσεις, στην επιστημονική έρευνα και στους ίδιους τους επιστήμονες, με συγκεκριμένες πρακτικές και διώξεις.     

Η αρχαία θρησκεία, όπως είναι γνωστό, είχε απόλυτο πανθεϊστικό χαρακτήρα. Ο υλικός κόσμος θεωρούνταν έμψυχος και ένθεος. Οι παιδαριώδεις μύθοι, οι οποίοι μας διασκεδάζουν με την αφέλειά τους, μας παραξενεύουν με τις παραδοξότητές τους και μας αηδιάζουν με τις ανηθικότητές τους ήταν για την αρχαία θρησκεία δόγματα πίστης, η «θεολογία» της! Δίδασκε ότι ο ήλιος, η σελήνη και τα αστέρια ήταν «θεοί»! Ο ηλιακός δίσκος λατρευόταν ως πραγματικός «θεός» (Υπερίων, Φοίβος, Απόλλων), το ίδιο και η σελήνη (Εκάτη, Άρτεμις) καθώς και οι άλλοι πλανήτες λατρεύονταν ως «θεοί» (Δίας, Αφροδίτη, Άρης κλπ)! Στα βυζαντινά χρόνια ο Ιουλιανός (361-363) κάθε πρωί προσευχόταν και θυσίαζε στον ήλιο. Έγραψε μάλιστα και έργο με τίτλο: «Εις Βασιλέα Ήλιον», παρ’ όλο ότι η επιστήμη της εποχής του είχε αποφανθεί σαφέστατα ότι ο ήλιος είναι άψυχη ύλη! Τα μετεωρολογικά και τα άλλα φυσικά φαινόμενα πιστευόταν ως θεϊκές ενέργειες. Οι άνεμοι πιστευόταν ότι προερχόταν από το ασκί του Αιόλου. Τα ηφαίστεια προκαλούσαν οι θαμμένοι Τιτάνες και τα υπόγεια εργαστήρια του Ηφαίστου, τα κύματα της θάλασσας και τους σεισμούς προκαλούσε η τρίαινα του Ποσειδώνα (Ομ.Ιλιάς,Υ΄57), τους κεραυνούς τους εκτόξευε ο Δίας, κλπ. Τα μετεωρολογικά φαινόμενα ονόμαζαν «διοσημίες», δηλαδή σημάδια του Δία. Είναι γνωστές οι απίστευτες δεισιδαίμονες φοβίες των αρχαίων μπροστά στα φυσικά φαινόμενα, καθ’ ότι σε αυτά «έβλεπαν» τη μήνη των «θεών»! 

Η αρχαιοελληνική γραμματεία μας διέσωσε πληθώρα μαρτυριών του ανείπωτου φόβου που ένοιωθαν οι λάτρεις των αρχαίων «θεών» και τις απίστευτες μαγικού χαρακτήρα τελετουργίες για τον υποτιθέμενο εξευμενισμό τους, με αποκορύφωμα τις αμέτρητες και φρικτές ανθρωποθυσίες από τη μυθική περίοδο (η οποία για τους «αρχαιολάτρες» είναι ιστορία) μέχρι και το τέλος των ιστορικών χρόνων της αρχαιότητας (ως και τον 4ο μ. Χ. αιώνα)! Αρχαίοι συγγραφείς, οι οποίοι έζησαν μετά Χριστόν, όπως ο περιηγητής Παυσανίας, ο φιλόσοφος Πλούταρχος, ο γεωγράφος Στράβων, ο νεοπλατωνικός Πορφύριος, ο ρητοροδιδάσκαλος Λιβάνιος κ.α. αναφέρουν λεπτομέρειες ανθρωποθυσιών της εποχής τους! Αναφέρουμε επίσης ένα ακόμη παράδειγμα  θρησκευτικής δεισιδαιμονίας, πρωτογονισμού και παραλογισμού της αρχαίας θρησκείας: Οι ποταμοί της Ελλάδος θεωρούνταν «θεοί» και λατρεύονταν από τις παρακείμενες πόλεις. Για να τύχουν της ευμένειάς τους προέβαιναν σε εκατόμβες θυσιών! Έσχατη κατάντια, θυσίαζαν στα άψυχα ποτάμια! Ας διαβάσει επίσης κάποιος το «Περί Δεισιδαιμονίας» σύγγραμμα του πλατωνικού φιλοσόφου Θεόφραστου (4ος π. Χ. αιών) ή το «Περί Δεισιδαιμονίας» κεφάλαιο στα «Ηθικά» του Πλουτάρχου (2ος μ. Χ. αιών) και θα βεβαιωθεί αβίαστα για τον αφάνταστο σκοταδισμό της αρχαίας θρησκείας! Θα διαπιστώσει σαφέστατα την αγεφύρωτη διάσταση μεταξύ της αρχαίας θρησκείας και της επιστήμης! Θα δικαιολογήσει την εμμονή μας να την χαρακτηρίζουμε ως ένα από τα πιο πρωτόγονα και σκοταδιστικά θρησκεύματα της ιστορίας!     

Η ελληνική ψυχοσύνθεση όμως, παρ’ όλο ότι συνθλίβονταν για αιώνες από τις φοβερές συμπληγάδες της θρησκείας, δεν έπαψε ποτέ να είναι αναζητητής της αλήθειας. Πλάι στα σκοταδιστικά «ιερά», τα μαντεία, τα θυσιαστήρια ζώων και ανθρώπων, δίπλα στους μαύρους σκοταδιστές ιερείς, τους μάντεις, τους μάγους, τους οιωνοσκόπους, τους ορφεοτελεστές, τους μητραγύρτες, τους θεραπευτές, τους πυθαϊστές κλπ, συντελούνταν η επιστημονική κοσμογονία, ξέχωρα από την πρωτόγονη θρησκεία και τα σκοτεινά επιτελεία της. Αντίθετα, δεν υπάρχει μαρτυρία στη μακραίωνη αρχαιοελληνική ιστορία να είναι κάποιος ιερέας της αρχαίας θρησκείας και ταυτόχρονα επιστήμων και σοφός, εκτός του Σοφοκλή και του Πλουτάρχου, οι οποίοι διαφοροποιήθηκαν πλήρως από τα θρησκευτικά δόγματα και δρώμενα όταν ανακάλυψαν την επιστήμη!

«Ροζ Χριστιανισμός»:Η έννοια της λέξης "Αγάπη" έχει γίνει αγνώριστη. ΓΙΑΤΙ;

Ὁ ἐπονομαζόμενος «ΡΟΖ» ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ
Ἆρθρο τοῦ Βιατσεσλάβ Μάλτσεφ (εφημερίδα «Ορθόδοξη Αγία Πετρούπολη»)
Κατά τό τέλος τοῦ 19ου αἰῶνα ὁ βαθυστόχαστος φιλόσοφος θεολόγος Κωνσταντίν ΛΕΟΝΤΙΕΦ παρατήρησε τήν εμφάνιση τοῦ λεγόμενου «ρόζ» χριστιανισμοῦ, τόν ὁποῖο χαρακτήρισε ὡς προεπαναστατική θέση τῆς τότε διανόησης, τῆς ἰντελιγκέντσια, πού ἔθετε τό ἐρώτημα: «Φόβος Θεοῦ; Ποιός φόβος; Γιατί;» Ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι «ΑΓΑΠΗ και μόνο ΑΓΑΠΗ». Μάλιστα, ἀκόμα καί μερικοί ἀντιπρόσωποι τῆς ἱεροσύνης ἐπιπόλαια παρατήρησαν καί χαρακτήρισαν τόν «φόβο Θεοῦ» ὡς ἡμιμάθεια. Ἀλλά ὁ Κύριος ἔκρινε ἀλλιῶς. Ἔτσι, οἱ ἱερομόναχοι ὅσιοι τοῦ σπηλαίου τῆς Ὄπτινα, εὐλόγησαν τόν Κ. ΛΕΟΝΤΙΕΦ νά συνεχίσει τή μελέτη του πάνω στό Θέμα τοῦ ρόζ χριστιανισμοῦ, πού προβάλλει μόνο τήν ἀγάπη.
Στήν ἐποχή τοῦ Κ. ΛΕΟΝΤΙΕΦ ὁ ρόζ χριστιανισμός ἐμφανίζονταν κυρίως στούς παραεκκλησιαστικούς κύκλους τῆς διανόησης. Στή σημερινή ἐποχή ὅμως ἐμφανίζεται πιά καί στούς ἐκκλησιαστικούς κύκλους τῆς ἐκκλησίας. Ἡ ψυχική τάση πού ἐκφράζεται μέ τή φράση: «Ὁ Θεός εἶναι μόνο ἀγάπη καί ποτέ κριτής» σήμερα δυστυχῶς κατέχει νικηφόρα πορεία στόν γήινο κόσμο. Ὁ ρόζ χριστιανισμός θέλει νά ἔχουμε μιά πομπώδη ἀγάπη μέσα μας χωρίς τήν αὐτοθυσία μας ἀπένταντι στό Θεό, χωρίς τή χαλιναγάγηση τῶν παθῶν μας, χωρίς τήν αὐταπάρνησή μας, χωρίς φόβο-σεβασμό στόν Θεό. Τέτοια εὔκολη συναισθηματική οὐμανιστική ἀγάπη δίνεται ὄχι μέ τή συμμετοχή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀλλά μέ τή συμμετοχή τοῦ ἀντίθετου πνεύματος. Ἡ τάση αὐτή τοῦ ρόζ χριστιανισμοῦ μπορεῖ νά θεωρηθεῖ κατάσταση τῆς πτώσης μας. Ἀπό αὐτή τήν πτώση πηγάζει ἡ ἐπιθυμία μας γιά μιά θρησκεία πού θά ἔδινε σήμερα στόν κόσμο ἀγάπη, εὐτυχία, χαρά μόνο ἐδῶ στή γήινη ζωή μας.
Ὁ ὅσιος ΠΑÏΣΙΟΣ του ΣΒΕΤΟΓΚΟΡΕΤΣ ἔδωσε τήν ἑξῆς ἑρμηνεία τοῦ ρόζ χριστιανισμοῦ: «Οἱ ἄνθρωποι θέλουν νά μποροῦν συνεχῶς νά ἁμαρτάνουν, ἀλλά νά ἔχουν ἕναν «αγαθούλη» Θεό πού διαρκῶς νά τούς συγχωρεῖ καί ἐκεῖνοι νά ἐξακολουθοῦν νά ἁμαρτάνουν. Νά κάνουν δηλαδή ὅ,τι θέλουν καί ὁ Θεός νά συγχωρεῖ πάντα λόγῳ τῆς μεγάλης του ἀγάπης, ἀλλά ἐμεῖς νά ἐξακολουθοῦμε νά ζοῦμε μέ τόν ἐγωισμό μας, μέ τίς ἀδικίες μας, ἁμαρτωλά καί χωρίς τύψεις συνείδησης, χωρίς νά προσπαθοῦμε ν’ ἀλλάξουμε, χωρίς τήν ἀληθινή μετάνοια, ὅπως μᾶς ζητᾶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί χωρίς νά ζητοῦμε τήν χάρη Του, μέ προσευχές καί μέ τό γνῶθι σεαυτόν».
Ἔτσι σιγά-σιγά γεννιέται ἕνας Χριστιανισμός μέσα στόν ὁποῖο οἱ βάσεις τῆς ὀρθόδοξης πίστης καλύπτονται σιωπηλά καί τό ὅλον πνεῦμα βεβηλώνεται καί παραμορφώνεται μέχρι τό σημεῖο νά γίνεται ἀγνώριστη ἠ ἔννοια τῆς λέξης ἀγάπη.
Ὁ σύγχρονος ρόζ χριστιανισμός ἔχει τά κάτωθι χαρακτηριστικά συμπτώματα-σημεῖα:
1) Ἀπολογία τῆς ἀγάπης, ἀλλά ἀπόλυτη σιωπή γιά τήν Κρίση τοῦ Θεοῦ, γιά τήν Δευτέρα Παρουσία
2) Ἀφηρημένη δογματική-πλουραλισμός δογμάτων
3) Ἀπώλεια τῆς ἀπόλυτης ἐξ Ἀποκαλύψεως ἀλήθειας μέσα στήν θέση ὅτι κι αὐτό εἶναι ἀλήθεια καί τό ἄλλο. Ἡ ἀλήθεια νοεῖται μόνο σάν πλουραλιστική σύνθεση διαφόρων σχετικῶν καί ἀτομικῶν γραμματολογικῶν διατυπώσεων

Μαξίμου Ομολογητού: Ποια είναι η συκιά του Ευαγγελίου που ξεράθηκε φαινομενικά παράλογα;

Μαξίμου του Ομολογητού
 

Ποια είναι η συκιά του Ευαγγελίου που ξεράθηκε φαινομενικά παράλογα;
Και ποια είναι η ακρότατη πείνα που ζητού­σε καρπό πριν από την ώρα;
Και τι σημαίνει η κατάρα για ένα αναίσθητο πράγμα.
(Μάρκ. 11,12-14.,Ματθ. 21,18)
 

 

ΑΠΟΚΡΙΣΗ

Ο Θεός Λόγος που οικονομεί τα πάντα για χάρη της σωτηρίας των ανθρώπων, αφού παιδαγώγησε πρώτα τη φύση μας με το νόμο που περιέχει σωματικότερη λατρεία -γιατί δεν μπορούσε να δεχτεί την αλήθεια γυμνή από τυπικά προκαλύμματα εξαιτίας της άγνοιας και της αλλοτρίωσης που της προ­κλήθηκε προς τα αρχέτυπα θεία πράγματα- ύστερα, ερχόμενος στον κόσμο αφού έγινε φανερά από τον εαυτό του άνθρωπος παίρνοντας σάρκα που είχε νοερή, και λογική ψυχή, κι αφού ως Λόγος μετέφερε τη φύση μας στην άυλη, γνωστική, πνευματική λατρεία, δεν ήθελε, αφού πια φάνηκε στη ζωή η αλήθεια, να εξουσιάζει η σκιά, που τύπος της ήταν η συκιά.

Γι' αυτό λέει· επιστρέφοντας από τη Βηθανία στα Ιεροσόλυμα,[Ματθ. 21,18· Μάρκ. 11,11ε.] δηλαδή μετά την τυπική και σκιώδη και που ήταν κρυμμένη μέσα στο νόμο παρουσία του, ερχόμενος ξανά στους ανθρώπους με τη σάρκα -γιατί έτσι πρέπει να εκληφθεί το επιστρέφοντας- είδε στο δρόμο μια συκιά που είχε μόνο φύλλα,[Ματθ. 21,18· Μάρκ 11,13] που υπήρχε στη σκιά και στους τύπους, δηλαδή τη σωματική λατρεία του νόμου κατά την άστατη και παροδική -επειδή ήταν δίπλα στο δρόμο- παράδοση, τη λατρεία των τύπων μόνο και των θεσμών που περνούν.

Όταν ο Λόγος την είδε σαν συκιά ωραία και με­γαλοπρεπή και στολισμένη, ωσάν με φύλλα, με τα εξωτερικά περιβλήματα των σωματικών παραγγελμάτων του νόμου και μη βρίσκοντας καρπό, δηλαδή δικαιοσύνη, την καταράστηκε επει­δή δεν έδινε τροφή στο Λόγο, η καλύτερα πρόσταξε να μη κα­λύπτει πια δυναστεύοντας την αλήθεια με τους νομικούς τύ­πους, πράγμα που αποδείχτηκε στη συνέχεια με τα έργα, αφού καταξεράθηκε εντελώς η νομική ωραιότητα που είχε την ύπαρ­ξή της στα σχήματα μόνο και έσβησε η έπαρση των Ιουδαίων γι' αυτή.

Γιατί δεν ήταν εύλογο αλλά ούτε κι επίκαιρο, αφού πια είχε φανεί λαμπρή η αλήθεια των καρπών της δικαιοσύνης να παρασύρεται και να ξεγελιέται από τα φύλλα η όρεξη όσων παράτρεχαν σαν δρόμο την παρούσα ζωή και να αφήνουν τους πλούσιους φαγώσιμους καρπούς του Λόγου. Γι' αυτό λέει δεν ήταν ο καιρός των σύκων·[Μάρκ. 11,13] ο χρόνος δηλαδή κατά τον οποίο κυριαρχούσε στην ανθρώπινη φύση ο νόμος, δεν ήταν καιρός καρπών της δικαιοσύνης, αλλά εικόνιζε τους καρπούς της δι­καιοσύνης και μυούσε κατά κάποιο τρόπο τη μέλλουσα θεία κι απόρρητη και σωτήρια όλων χάρη, στην οποία δεν είχε φτάσει από την απιστία του ο παλαιός λαός και γι' αυτό χάθηκε.

Γιατί ο Ισραήλ, λέει ο θείος απόστολος, με το να επιδιώκει το νόμο της δικαιοσύνης, δηλαδή το νόμο της σκιάς και των τύπων, δεν έφτασε στο νόμο της δικαιοσύνης,[Ρωμ. 9,31] δηλαδή το νόμο που ολοκληρώνεται με το Πνεύμα του Χριστού.

Ή πάλι˙ επειδή το πλήθος των ιερέων και γραμματέων και νομικών και Φαρισαίων, άρρωστοι από την κενή δόξα με την επίδειξη της πλαστής ευλάβειας των ηθών, φαινόμενοι ότι ασκούσαν δικαιοσύνη, έτρεφαν την έπαρση της οίησης, ο Λό­γος λέει ότι η οίηση αυτών που αναφέρθηκαν είναι συκιά άκαρ­πη πλούσια μόνο σε φύλλα, την οποία, αυτός που επιθυμεί τη σωτηρία όλων των ανθρώπων και πεινά τη θέωσή τους, την κα­ταριέται ως άκαρπη και την ξεραίνει, ώστε, προκρίνοντας από το να φαίνονται το να είναι δίκαιοι, αφού ξεντυθούν το χιτώνα της ηθικής υπόκρισης και φορέσουν το γνήσιο χιτώνα της αρετής, όπως θέλει ο θείος Λόγος, να περάσουν μ' ευσέβεια τη ζωή τους παρουσιάζοντας στο Θεό της ψυχής μάλλον τη διάθε­ση, παρά την πλαστότητα των ηθών στους ανθρώπους.

Αν τώρα και μερικοί από τους Χριστιανούς είμαστε τέ­τοιοι, πλάθοντας την ευλάβειά μας με τους τρόπους χωρίς έργα δικαιοσύνης, αν δεχτούμε το Λόγο ως φιλάνθρωπο που πεινά τη σωτηρία μας, αποξηραίνει το σπέρμα της κακίας μέσα στην ψυχή, την οίηση, για να μη μας δίνει πια την ανθρωπαρέσκεια, καρπό της φθοράς.

Έχετε, σύμφωνα με τις δικές μου πενιχρές δυνάμεις, το νόημα του λόγου, που κατά την αφήγηση που έκανα έδειξε τον Κύριο να πεινά ορθά και χρήσιμα να καταριέται τη συκιά και να την ξεραίνει σε κατάλληλη ώρα, γιατί ήταν εμπόδιο στην αλήθεια, και που ήταν είτε η σύμφωνη με το νόμο παλαιά παρά­δοση των σωματικών τύπων είτε και η επαρμένη συμπεριφορά των Φαρισαίων και η δική μας.

ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΣΚΗΤΙΚΩΝ
ΠΡΟΣ ΘΑΛΑΣΣΙΟΝ, ΠΕΡΙ ΑΠΟΡΩΝ-(ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ Α' - ΝΓ')
ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ