Τό νά προσευχόμαστε ἀδιάκοπα δέν σημαίνει μόνο νά διαβάζουμε τίς εὐχές…

Άγιος Λουκάς Κριμαίας

  Το να προσευχόμαστε αδιάκοπα δεν σημαίνει μόνο να διαβάζουμε τις ευχές, να κάνουμε γονυκλισίες και να πηγαίνουμε στην εκκλησία. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Να προσευχόμαστε αδιάκοπα μπορούμε πάντα και οπού και να βρισκόμαστε.

Το μόνο πού χρειαζόμαστε είναι να έχει ή καρδιά μας διάθεση για προσευχή.Να είναι ταπεινή και να θρηνεί αδιάκοπα την αναξιότητα και την αμαρτωλότητά της. Γεμάτη φόβο μπροστά στην μεγαλοσύνη του Θεού, τον Όποιο προσβάλλουμε με τις αμαρτίες μας, αν τέτοια θα είναι ή καρδιά μας, τότε πάντα θα είμαστε προσευχόμενοι και στη δουλειά και στο σπίτι.
https://proskynitis.blogspot.gr/2016/10/blog-post_19.html

Ὅταν ἡ ψυχή ταράζεται ἀπό ὀργή ἤ ἐνοχλεῖται ἀπό φοβερή λύπη

Άγιος Διάδοχος επίσκοπος Φωτικής

Όταν η ψυχή ταράζεται από οργή, ή θολώνεται από μέθη, ή ενοχλείται από φοβερή λύπη, δεν μπορεί ο νους να κρατήσει τη μνήμη του Κυρίου Ιησού

61. Όταν η ψυχή ταράζεται από οργή, ή θολώνεται από μέθη, ή ενοχλείται από φοβερή λύπη, δεν μπορεί ο νους να κρατήσει τη μνήμη του Κυρίου Ιησού, ακόμη και αν κανείς τον βιάζει.
Γιατί όπως είναι σκοτισμένος από την σκληρότητα των παθών, χάνει την πνευματική του αίσθηση.
Γι’ αυτό η επιθυμία της ευχής δεν έχει πού να τυπώσει τη σφραγίδα της, ώστε ο νους να διατηρεί αλησμόνητα τα λόγια της ευχής, επειδή η μνήμη της διάνοιας σκληραίνει από την ωμότητα των παθών.
Αν όμως η ψυχή είναι ελεύθερη από αυτά τα πάθη, ακόμη και αν για λίγο λησμονήσει το ποθούμενο όνομα, αμέσως ο νους μεταχειρίζεται την ενεργητικότητά του και ξαναπιάνει γερά το πολυπόθητο εκείνο και σωτήριο θήραμα.
Γιατί τότε η ψυχή έχει την ίδια τη θεία χάρη που μελετά και κράζει μαζί της το «Κύριε Ιησού», όπως μια μητέρα διδάσκει στο βρέφος της το όνομα «πατέρα» και το επαναλαμβάνει μαζί του μέχρις ότου το συνηθίσει να φωνάζει «πατέρα» ακόμη και όταν κοιμάται, αντί να λέει ο,τιδήποτε άλλο από αυτά που συνηθίζουν τα βρέφη.
Γι’ αυτό ο Απόστολος λέει: «Έτσι και το Πνεύμα μάς βοηθεί και μας στηρίζει στην ασθένειά μας· γιατί δε γνωρίζομε τι να προσευχηθούμε όπως πρέπει, αλλά το ίδιο το Πνεύμα μεσιτεύει για χάρη μας και μας εμπνέει στεναγμούς που δεν εκφράζονται με λόγια»(Ρωμ. 8, 26).
Επειδή εμείς είμαστε νήπια απέναντι στην τελειότητα της προσευχητικής αρετής, έχομε πάντοτε ανάγκη από τη βοήθεια του Πνεύματος, το οποίο με την ανέκφραστη γλυκύτητά Του συγκεντρώνει και γλυκαίνει όλους τους λογισμούς μας και μας κατευθύνει ώστε να κινηθούμε με ολόκληρη τη διάθεσή μας στη μνήμη και την αγάπη του Θεού και Πατέρα μας.
Γι’ αυτό, όπως πάλι λέει ο θεσπέσιος Παύλος, με την παρακίνηση του Αγίου Πνεύματος, όταν Αυτό μας διδάσκει να ονομάζομε ακατάπαυστα το Θεό Πατέρα, λέμε: «Αββά, Πατέρα»(Ρωμ. 8, 15). https://proskynitis.blogspot.gr/

Nά εὐχαριστιέσαι περισσότερο μέ κεῖνον πού σέ περιγελᾶ, παρά μέ κεῖνον πού σέ ἐπαινεῖ· ὁ δεύτερος δέν διαφέρει διόλου ἀπό κεῖνον πού σέ καταριέται

 Άγιος Ιωάννης ο Καρπάθιος 

100 παρηγορητικά κεφάλαια προς τους μοναχούς της Ινδίας
11.   Nα ευχαριστείσαι περισσότερο από εκείνον που σε περιγελά, παρά από εκείνον που σε επαινεί· αυτός δεν διαφέρει διόλου από εκείνον που σε καταριέται, όπως λέει η Γραφή (Παροιμ. 27,14).

16.  Όταν, ενώ αντιμετωπίζομε με αγανάκτηση τα πάθη, μας πολεμούν δυνατότερα οι δαίμονες με αισχρές ενθυμήσεις, τότε περισσότερο στηριζόμαστε στην πίστη του Κυρίου και κάνομε βεβαιότερη την ελπίδα μας προς τα αγαθά που μας έχει υποσχεθεί ο Θεός, από τα οποία οι εχθροί σπεύδουν από φθόνο να μας αποξενώσουν. 

Γιατί αν δεν ήταν πολύ μεγάλα τα μέλλοντα αγαθά, δεν θα έκαναν πυκνές επιθέσεις οι δαίμονες με τόσο φθόνο εναντίον μας με ακάθαρτους λογισμούς, νομίζοντας ότι έτσι ικανοποιούν τη μανία τους και ότι μας οδηγούν στην απελπισία, με τη μεγάλη και αβάσταχτη ενόχλησή τους.

19.  Οι εχθροί δαίμονες πολεμούν το ήθος και την προθυμία, ραπίζοντας την ψυχή με ποικίλους και ανείπωτους πειρασμούς.

Από τις πολλές και απερίγραπτες θλίψεις πλέκεται ο στέφανός σου· και στις αδυναμίες δείχνεται τέλεια η δύναμη του Χριστού(Β΄ Κορ. 12,9)· και στις πιο σκυθρωπές καταστάσεις συνηθίζει να ανθίζει η χάρη του Πνεύματος. 

Λέει η Γραφή: «Ανέτειλε στους δίκαιους φως μέσα στο σκοτάδι (Ψαλμ. 111,4), αν βέβαια κρατήσομε μέχρι τέλους ακλόνητη την πεποίθηση και την ελπίδα μας»(Εβρ. 3,6).

22.  Κάποτε ο άνθρωπος μετατοπίζεται από τον καλό δρόμο του,  ακόμη και αν είναι αξιόλογος στην αρετή, λόγω των πολλών πειρασμών, ξεφεύγοντας από την καλή τάξη του, επειδή —όπως λέει η Γραφή— έχει εξαφανιστεί όλη η σοφία και η τέχνη του(Ψαλμ. 106, 27)· και αυτό, για να μην έχομε πεποίθηση στον εαυτό μας(Β΄ Κορ. 1,9) και για να μην καυχηθεί ο Ισραήλ και πει: «Το δικό μου χέρι μ’ έσωσε»(Κριτ. 7,2). 

Παρόλα αυτά όμως έχε ελπίδα ότι θα αποκατασταθείς στην προηγούμενή σου καλή ψυχική κατάσταση, αφού πέσει από πάνω σου με θεία διαταγή και διωχτεί ο πονηρός δαίμονας, ο οποίος μας παρακινεί να τα βλέπομε όλα και να τα ακούμε μ’ εμπάθεια και μας σπρώχνει με βιασύνη προς την αμαρτία. 

Και αφού παχύνει το νου, σαν με πυκνό σύννεφο, κάνει και την σάρκα να αισθάνεται ένα ανέκφραστο βάρος και φορτίο· και τον έμφυτο λογισμό που είναι απλός και άδολος, όπως των βρεφών, τον κάνει πανούργο και τετραπέρατο σε κάθε αμαρτία, αφού τον δηλητηριάσει και τον διαστρέψει με την αβεβαιότητα.

26. Ότι και από ένα μικρό πειρασμό που παραχωρεί ο Θεός εμποδίζεται κάποτε να προκόψει πνευματικά ο πρόθυμος και δραστήριος, ας σε πείθει το μικρό ψαράκικ    η  ε χ ε ν η ί ς,    που μπορεί να ακινητοποιήσει ένα βαρυφορτωμένο πλοίο μόνο με το να το ακουμπήσει. 

Και να θυμάσαι τα λόγια του μεγάλου Παύλου: «Θέλησα και μια και δυό φορές να έρθω προς εσάς και μας εμπόδισε ο Σατανάς»(Α΄ Θεσ. 2,38). Αλλά μη θορυβηθείς γι’ αυτό, παρά να αντιτάξεις αγώνα με υπομονή και θα επιτυχείς να λάβεις τη θεία χάρη.

45. Αλλού η Γραφή λέει ότι ο Πατέρας θα δώσει αγαθά σε όσους του ζητούν(Ματθ. 7, 11), αλλού ότι θα δώσει το Άγιο Πνεύμα σε όσους το ζητούν(Λουκ. 11, 13). Με τα λόγια αυτά εννοούμε ότι, όχι μόνον άφεση των αμαρτιών, αλλά και ουράνια χαρίσματα χορηγεί ο Θεός σε όσους τον παρακαλούν με ισχυρή πίστη στα λόγια Του. 

Γιατί ο Κύριος υπόσχεται αυτά τα αγαθά όχι σε δικαίους, αλλά σε αμαρτωλούς, λέγοντας: «Αν εσείς, ενώ είστε γεμάτοι πονηρία, ξέρετε να δίνετε ωφέλιμα πράγματα στα παιδιά σας, πόσο περισσότερο ο ουράνιος Πατέρας σας θα δώσει το Άγιο Πνεύμα σ’ εκείνους που του το ζητούν;»(Λουκ. 11, 13). Ζήτησε λοιπόν με επιμονή και χωρίς δισταγμό, και αν ακόμη είσαι φτωχός σε αρετές και πάρα πολύ αδύνατος και είναι παραπάνω από την αξία σου αυτά που ζητάς· και θα τα λάβεις αυτά τα μεγάλα χαρίσματα.

–———————————————————–

 

«Κι ἄν τό πουλί σπλαχνίζεται τούς νεοσσούς του καί συνεχῶς τούς ἐπισκέπτεται καί τούς φωνάζει καί τούς δίνει τροφή στό στόμα, πολύ περισσότερο ἁπλώνονται οἱ δικοί μου οἰκτιρμοί πάνω στά κτίσματά Μου, καί ἀκόμη…..»

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Καρπάθιος

Λόγος ἀσκητικός καί παρηγορητικός

……..
Εἶναι φανερό ὅτι κάθε δοῦλος πού μένει κοντά στόν οἰκοδεσπότη, κάποτε δέχεται καί μαστιγώσεις καί γρονθοκοπήματα καί κατηγορίες καί ὀνειδισμούς. Ὅσοι ὅμως μένουν ἔξω, πάντως ἀποφεύγουν τά χτυπήματα, σάν ξένοι δοῦλοι πού δέν ἐνδιαφέρουν. «Τί ὠφεληθήκαμε λοιπόν, λένε, ἐμεῖς νά ὑποφέρομε θλίψεις στήν ψυχή καί στό σῶμα, πού πάντοτε προσευχόμαστε καί ψάλλομε; Καί οἱ κοσμικοί πού μήτε προσεύχονται, μήτε ἀγρυπνοῦν, χαίρονται καί εὐφραίνονται καί προοδεύουν καί περνοῦν μέ εὐθυμία καί χαρά;» Καί ὅπως λέει ὁ προφήτης: «Νά, ἀνοικοδομοῦνται ξένα σπίτια, κι ἐμεῖς καλοτυχίζομε τούς ἄλλους;» Καί προσθέτει: «Αὐτά τά εἶπαν οἱ δοῦλοι τοῦ Θεοῦ, πού ἔχουν τή γνώση»¹. Ἀλλά ὅμως πρέπει νά γνωρίζουν (οἱ μοναχοί) ὅτι τίποτε τό παράδοξο δέν πάσχουν μέ τό νά θλίβονται καί νά δοκιμάζουν διάφορες λύπες ὑποφέροντας τά παθήματα τοῦ Κυρίου, πού λέει στό Εὐαγγέλιο: «Σᾶς βεβαιώνω ὅτι θά κλάψετε καί θά θρηνήσετε ἐσεῖς πού εἶστε κοντά μου, ἐνῶ ὁ κόσμος θά χαρεῖ.Ἀλλά περιμένετε λίγο ἀκόμη καί θά σᾶς ἐπισκεφθῶ μέσω τοῦ Παρακλήτου, θά διώξω τήν ἀθυμία σας καί θά σᾶς φέρω κοντά μου μέ λογισμούς οὐράνιας ζωῆς καί ἀναπαύσεως καί μέ γλυκά δάκρυα, τά ὁποῖα στερηθήκατε γιά λίγες ἡμέρες ἐξαιτίας τῶν πειρασμῶν. Καί θά σᾶς δώσω τόν μαστό τῆς χάρης μου, ὅπως ἡ μητέρα στό βρέφος πού κλαίει, καί θά σᾶς ἐνισχύσω μέ οὐράνια δύναμη, ἐσᾶς πού ἐξασθενήσατε μέ τόν πόλεμο πού σᾶς ἔγινε· καί θά καταγλυκάνω ἐσᾶς πού πικραθήκατε, ὅπως λέει ὁ Ἱερεμίας στούς Θρήνους γιά τήν «Ἱερουσαλήμ πού εἶναι μέσα σου»· καί θά σᾶς μεταβληθεῖ σέ χαρά· καί αὐτή τή χαρά κανείς δέ θά μπορέσει νά σᾶς τήν πάρει»². 
Ἄς μήν εἴμαστε λοιπόν μύωπες καί τυφλοί καί καλοτυχίζομε τούς κοσμικούς περισσότερο ἀπό ἐμᾶς· ἀλλά γνωρίζοντας τήν διαφορά τῶν γνησίων υἱῶν καί τῶν νόθων, ἄς προτιμοῦμε μᾶλλον τή ἀθλιότητα τάχα τῶν μοναχῶν καί τή φοβερή κακοπάθειά τους, πού καταλήγει στήν αἰώνια ζωή καί στό ἀμάραντο στεφάνι τῆς δόξας τοῦ Κυρίου³. Ἄς προτιμήσομε λοιπόν τήν ταλαιπωρία τῶν ἀσκητῶν πού θεωροῦνται ἁμαρτωλοί –σωστότερα θά ἔλεγα δίκαιοι–, καί τό νά εἴμαστε παραπεταμένοι στόν οἶκο τοῦ Θεοῦ, δηλαδή στό τάγμα ἐκείνων πού δουλεύουν ἀσταμάτητα στό Χριστό, παρά νά κατοικοῦμε σέ καταλύματα ἁμαρτωλῶν⁴ ἤ νά συναναστρεφόμαστε μέ κοσμικούς, ἀκόμη καί ἄν ἔχουν μεγάλες ἀρετές.
Σοῦ λέει, μοναχέ, ὁ οὐράνιος Πατέρας σου πού σέ ὑπεραγαπᾶ καί σέ θλίβει καί σέ καταπονεῖ μέ διάφορους πειρασμούς: «Γνώριζε καλά, ταλαίπωρε μοναχέ, ὅτι καθώς ἔχω πεῖ μέ τό στόμα τοῦ προφήτη, θά γίνω παιδευτής σου⁵, θά σέ συναντήσω στό δρόμο πρός τήν Αἴγυπτο καί θά σέ γυμνάζω ἀδιάκοπα μέ τίς θλίψεις. Τούς ἀξιοκατάκριτους δρόμους σου θά τούς φράξω μέ τά ἀγκάθια⁶ τῆς πρόνοιάς Μου, θά σέ πληγώνω δηλαδή μέ ἀπροσδόκητες συμφορές, γιά νά σ᾿ ἐμποδίζω νά μήν κάνεις ἔργο ἐκεῖνα τά ὁποῖα σκέφτεσαι μέ τήν ἀνόητη καρδιά σου. Καί θά φράξω τή θάλασσα τῶν παθῶν σου μέ τίς πύλες τῶν οἰκτιρμῶν Μου⁷. Καί θά εἶμαι ἀπέναντί σου σάν πάνθηρας πού θά σέ κατατρώγω μέ λογισμούς αὐτομεμψίας καί αὐτοκατακρίσεως καί μετάνοιας μέ τό νά σέ φέρνω σέ συναίσθηση τῶν ἁμαρτημάτων σου πού ἀγνοεῖς. Ὅλα αὐτά τά θλιβερά εἶναι πολύ μεγάλη χάρη τοῦ Θεοῦ. Καί ὄχι μόνον πάνθηρας, ἀλλά καί κεντρί θά εἶμαι⁸ καί θά σέ πληγώνω μέ λογισμούς κατανύξεως καί πόνους καρδιακούς, καί δέν θά λείψει πόνος καί θλίψη ἀπό τόν οἶκο σου», δηλαδή τήν ψυχή καί τό σῶμα πού θά κατεργαστοῦν καλά καί ὠφέλιμα τά γλυκά πράγματι καί μελιστάλαχτα παιδευτήρια τοῦ Θεοῦ. Τό τέλος ὅμως τῶν τιμωριῶν καί τῶν πόνων καί τῆς ταραχῆς καί τῆς ντροπῆς καί τῶν φόβων καί τῶν ἀπελπισμῶν πού συνήθως συμβαίνουν στούς ἀσκητές, ὅλων αὐτῶν τῶν σκυθρωπῶν τό τέλος εἶναι χαρά ἐπουράνια καί ἀπόλαυση ἀνερμήνευτη καί δόξα ἀνεκλάλητη καί ἀγαλλίαση ἀκατάπαυστη. «Γι᾿ αὐτό, λέει, σέ ἔθλιψα, γιά νά σέ θρέψω μέ τό μάννα τῆς γνώσεως· καί σέ ἄφησα νά πεινάσεις γιά νά σέ εὐεργατήσω στό τέλος καί νά σέ εἰσαγάγω στήν οὐράνια βασιλεία». Τότε θά σκιρτήσετε ἀπό χαρά οἱ ταπεινοί μοναχοί σάν τά μοσχάρια ὅταν λυθοῦν ἀπό τά δεσμά, δηλαδή τά σαρκικά πάθη καί τούς πειρασμούς τῶν ἐχθρῶν· καί τότε θά καταπατήσετε τούς ἄνομους δαίμονες πού τώρα σᾶς καταπατοῦν· καί θά γίνουν στάχτη κάτω ἀπό τά πόδια σας⁹.
Ἄν εἶσαι, μοναχέ, θεοσεβής καί ταπεινός καί δέ φουσκώνεις ἀπό μάταιη ἔπαρση, οὔτε εἶσαι αὐθάδης, ἀλλά ἔχεις κατάνυξη στήν καρδιά σου καί θεωρεῖς τόν ἑαυτό σου ἀχρεῖο δοῦλο¹⁰ καί ἔχεις συντριβή στό πνεῦμα σου· τήν ἀρετή τῶν κοσμικῶν. Καί οἱ λεκέδες σου εἶναι προτιμότεροι ἀπό τήν μεγάλη κάθαρση τῶν κοσμικῶν. Τί εἶναι ἐκεῖνο γιά τό ὁποῖο θλίβεσαι; πάντως κάποια κηλίδα πού σοῦ συνέβη. Ἀλλά κοίταξε· ὁ ἄνθρωπος ὅταν λερώσει τά χέρια του μέ πίσσα, καθαρίζεται μέ λίγο λάδι. Πολύ περισσότερο ἐσύ μπορεῖς νά καθαριστεῖς μέ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ὅπως δέν εἶναι δύσκολο νά πλύνεις τό ροῦχο σου, ἔτσι πολύ περισσότερο δέν εἶναι δύσκολο στόν Κύριο νά σέ πλύνει ἀπό κάθε κηλίδα, ἀκόμη καί ἄν κάθε ἡμέρα, ὅπως εἶναι φυσικό, συμβαίνει ἐξ ἀνάγκης πειρασμός. Γιατί ὅταν ἐσύ λές: «Ἁμάρτησα στόν Κύριο», σοῦ δίνεται ἡ ἀπόκριση: «Συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες σου· Ἐγώ εἶμαι πού τίς σβήνω καί δέ θά τίς θυμηθῶ¹¹. Ὅσο ἀπέχει ἡ ἀνατολή ἀπό τή δύση ἀπομάκρυνα ἀπό ἐσένα τίς ἁμαρτίες σου, καί σέ σπλαχνίζομαι, ὅπως ἕνας πατέρας σπλαχνίζεται τούς γιούς του»¹². Μόνο ἐσύ μήν ἀπομακρυνθεῖς καί φύγεις ἀπό Ἐκεῖνον πού σ᾿ ἐξέλεξε να ψάλλεις καί νά προσεύχεσαι, ἀλλά προσκολλήσου σ᾿ Αὐτόν ὅλη σου τή ζωή, εἴτε μέ τό θάρρος τῆς καθαρότητας, εἴτε μέ θεοσεβή ἀναίδεια καί σταθερή ἐξομολόγηση. Καί Αὐτός σέ καθαρίζει μέ τό νεῦμα Του.
Ἐκεῖνα πού ὁ Θεός καθαρίζει μέ τό θέλημα Του, οὔτε αὐτός ὁ μέγας Ἀπόστολος Πέτρος δέν μπορεῖ νά τά κάνει ἀκάθαρτα ἤ νά τά κατακρίνει· γιατί εἰπώθηκε σ᾿ αὐτόν: «Ὅσα ἔκανε καθαρά ὁ Θεός, μή τά θεωρεῖς ἐσύ ἀκάθαρτα»¹³. Δέν εἶναι ὁ Θεός ἐκεῖνος πού μᾶς δικαίωσε ἀπό τή δική Του φιλανθρωπία; Ποιός θά μᾶς κατακρίνει;¹⁴ Γιατί ὅταν ἐπικαλούμαστε τό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, εὔκολα καθαρίζεται ἡ συνείδησή μας καί τίποτα δέ μᾶς ξεχωρίζει ἀπό τούς προφῆτες καί τούς ἄλλους ἁγίους. Ὁ Θεός δέ μᾶς προόρισε γιά τήν ὀργή Του, ἀλλά γιά τή σωτηρία μέσω τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ πού πέθανε γιά μᾶς· ἔτσι ὥστε εἴτε ἐπαγρυπνοῦμε στίς ἀρετές, εἴτε συμβεῖ νά κοιμόμαστε, ὅπως εἶναι πιθανό, γιά μερικά ἐλαττώματα, νά ζήσομε μαζί μέ τό Χριστό, ἀτενίζοντας πάντοτε πρός Αὐτόν μέ μεγάλους στεναγμούς καί θρηνολογώντας ἀκατάπαυστα καί Αὐτόν ἀναπνέοντας. Ἄς ντυθοῦμε λοιπόν ὡς θώρακα τήν πίστη καί ἄς φορέσομε ὡς περικεφαλαία τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας¹⁵, γιά νά μή μπορέσουν νά εἰσχωρήσουν μέσα μας τά βέλη τῆς ἀπογνώσεως καί τῆς ἀπελπισίας.
Ἀλλά σύ ὁ ἴδιος λές: «Ὀργίζομαι καί ἀγανακτῶ, ὅταν βλέπω τούς κοσμικούς νά μή πειράζονται σέ τίποτε». Ἀλλά γνώριζε, ἀγαπητέ, ὅτι δέν ἔχει ἀνάγκη ὁ σατανᾶς νά πειράζει ἐκείνους πού πειράζονται μόνοι τους καί σύρονται πάντοτε στή γῆ μέ τίς βιοτικές ὑποθέσεις. Γνώριζε καί τοῦτο· ὅτι τά βραβεῖα καί τά στεφάνια εἶναι προορισμένα γιά ὅσους πειράζονται, καί ὄχι γιά ἐκείνους πού δέν φροντίζουν γιά τό Θεό, οὔτε γιά τούς κοσμικούς πού εἶναι ξαπλωμένοι καί ροχαλίζουν. «Ἀλλά ἐγώ, μᾶς λές, πειράζομαι ὑπερβολικά καί οἱ νεφροί μου γέμισαν ἀπό πόνους¹⁶, καθώς λέει ὁ προφήτης, καί ταλαιπωρία καί τέλειο τσάκισμα, καί δέν ὑπάρχει θεραπεία στό σῶμα μου καί ἐπιμέλεια στά κόκκαλά μου»¹⁷. Ἀλλά κοντά εἶναι ὁ μέγας Γιατρός τῶν ἀσθενῶν, Αὐτός πού σήκωσε τίς ἀδυναμίες μας καί πού μέ τήν πληγή Του μᾶς θεράπευσε¹⁸ καί μᾶς θεραπεύει· εἶναι κοντά καί τώρα, θέτοντας τά σωτήρια φάρμακα. Γιατί λέει ὁ Κύριος: «Ἐγώ χτύπησα μέ τήν ἐγκατάλειψη, ἐγώ καί θά θεραπεύσω¹⁹. Μή φοβηθεῖς λοιπόν· ὅταν περάσει ἡ μεγάλη ὀργή Μου, πάλι θά θεραπεύσω²⁰. Καί ὅπως δέ θά ξεχάσει ἡ γυναίκα νά σπλαχνίζεται τά παιδιά της, ἔτσι καί ἐγώ δέν θά σέ ξεχάσω²¹. Κι ἄν τό πουλί σπλαχνίζεται τούς νεοσσούς του καί συνεχῶς τούς ἐπισκέπτεται καί τούς φωνάζει καί τούς δίνει τροφή στό στόμα, πολύ περισσότερο ἁπλώνονται οἱ δικοί μου οἰκτιρμοί πάνω στά κτίσματά Μου, καί ἀκόμη περισσότερο ἁπλώνονται τά σπλάγχνα μου ἐπάνω σου καί σέ ἐπισκέπτομαι κρυφά καί σοῦ μιλῶ νοερά καί βάζω τροφή στή διάνοιά, σου, πού ἔχει ἀνοιχτό τό στόμα σάν μικρό χελιδόνι. Σοῦ δίνω τροφή τοῦ θείου φόβου καί τροφή ἐπουράνιου πόθου καί τροφή στεναγμῶν παρηγοριᾶς καί τροφή κάποιων θείων μυστηρίων. Ἄν σοῦ λέω ψέματα, ἐγώ ὁ Κύριος καί Πατέρας σου, ἔλεγξέ με καί θά τό δεχτῶ». Μέ αὐτό τόν τρόπο ὁ Κύριος πάντοτε συνομιλεῖ νοερά μαζί μας.
Ἐγώ ὅμως γνωρίζω ὅτι ξεπέρασα τό μέτρο καί σᾶς ἔγραψα πολλά· ἀλλά σεῖς μέ προτρέψατε νά τό κάνω. Μάκρινα τό λόγο γιά νά στηριχθοῦν ἀκεῖνοι πού κινδυνείουν νά πέσουν ἐξαιτίας τῆς ἀμέλειας. Γιατί καθώς μοῦ γράψατε, βρέθηκαν ἀνάμεσά σας στήν Ἰνδία μερικοί ἀδελφοί πού ἀπόκαμαν ἀπό ὑπερβολικούς καί ἀπροσδόκητους πειρασμούς καί παραιτοῦνται ἀπό τή ζωή καί τήν ἄσκηση τῶν μοναχῶν, λέγοντας ὅτι εἶναι καταπιεστική καί ἔχει μύριους κινδύνους. Καί καλοτύχισαν φανερά τούς κοσμικούς, ἐνῶ κατηγόρησαν τήν ἡμέρα πού ἔλαβαν τό σχῆμα. Γι᾿ αὐτό καί ἐγώ ἀναγκάστηκα νά μακρύνω τό λόγο καί νά χρησιμοποιήσω ἁπλά λόγια, ὥστε νά μπορεῖ καί ὁ ἁπλός καί ἀγράμματος νά κατανοήσει τά γραφόμενα. Γι᾿ αὐτό ἔγραψα πολλά, ὥστε στό ἑξῆς νά μήν καλοτυχίζουν κανένα κοσμικό οἱ μοναχοί, ἀλλά μόνο τόν ἑαυτό τους· γιατί αὐτοί χωρίς ἀντίρρηση εἶναι ἀνώτεροι καί λαμπρότεροι καί ἐνδοξότεροι ἀπό τούς βασιλιάδες πού φοροῦν στέμματα, ἐπειδή πάντοτε κάθονται κοντά στό Θεό. Κι ἐγώ πού τά ἔγραψα αὐτά, ἱκετεύω τήν ἀγάπη σας νά μέ θυμᾶστε διαρκῶς στίς προσευχές σας, ὥστε νά δεχτῶ ὁ ἐλεεινός τή χάρη τοῦ Κυρίου καί νά τελειώσω τήν παρούσα ζωή μέ ἀγαθό τέλος. Καί ὁ Πατέρας τῆς εὐσπλαχνίας καί Θεός κάθε παρηγοριᾶς²² εἴθε νά σᾶς χαρίσει αἰώνια παρηγοριά καί ἀγαθή ἐλπίδα μέσω τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου μας, στόν Ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα καί τό κράτος στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

«ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ» Τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν
Τόμος α΄ (σελ. 351-355)

Φωτογραφικό οδοιπορικό στα Φρικτά Καρούλια

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Τάσου Μιχαλᾶ
῎Ορος Ἅγιο, Πολιτεία ἀνθρώπινη, σελ. 25-28, ᾿Εκδ. «῾Επτάλοφος», 1980
Δέν ξέρω ἄν ἔτυχε ποτέ νά διαβάσετε ἤ ν᾿ ἀκούσετε κάτι γιά τά φρικτά Καρούλια. Τόν τρομακτικό καί ἀπρόσιτο ἐκεῖνο γκρεμό στά Ν.Δ. τῆς Χερσονήσου τοῦ Ἄθω, πού εἶναι γνωστός μόνο ἀπό φωτογραφίες καί σλάιτς ἤ θεωρητικές ἀφηγήσεις προσκυνητῶν, οἱ ὁποῖοι ταξιδεύοντας γιά τή Λαύρα εἶχαν τή δυνατότητα νά τά περιεργαστοῦν μέσα ἀπό τό καραβάκι. Γιατί μέ τά πόδια εἶναι μᾶλλον ἀδύνατο νά κατακτήσει κανείς τήν ἄγρια τούτη περιοχή, ὅπου στό παρελθόν ὀρθόδοξοι ἀναχωρητές εἶχαν χτίσει τίς ἀετοφωλιές τους, μιᾶς κι ὁ χῶρος προσφερόταν ἰδιαίτερα γιά τίς πνευματικές τους ἀπογειώσεις.
Ποιός ξέρει τί νά βρῆκαν σέ τούτη δῶ τή γωνιά τῆς γῆς οἱ ἀκροβάτες καλόγεροι καί τή διάλεξαν γιά προσφιλῆ κατοικία, τή στιγμή πού γιά τόν κοινό νοῦ μιά τέτοια ἐπιλογή μόνο τυχοδιῶκτες καί ἐπικίνδυνα ριψοκίνδυνοι τήν ἀποφασίζουν. Ἄνθρωποι δηλαδή πού δέχονται νά υἱοθετήσουν τήν περιπέτεια κι ὅταν ἀκόμη γνωρίζουν πώς ἕνα τέτοιο ἐγχείρημα ἐγκυμονεῖ ἐκ προοιμίου κινδύνους γιά τήν ἰκμάδα τοῦ σώματος καί τήν ἀκεραιότητα τῆς ὑγείας.
Νά ᾿τανε μήπως ἡ ἀπεραντοσύνη τῆς θάλασσας καί ἡ ἐπιβλητική ἀγριάδα τῶν κυματόβρεχων βράχων πού ἔρχονται νά πείσουν ἀκόμα καί τόν πιό δύσπιστο, ὅτι τά μεγαλεῖα τῆς φύσης εἶναι σέ θέση νά δώσουν σέ ὅποιον τά γεύεται τίς δυνατότητες γιά ἕνα πιό σταθερό καί οὐσιαστικό τρόπο ζωῆς; ῎Η νά ᾿ταν ἄραγε, ἡ αἴσθηση τῆς γαλήνης καί ἠρεμίας, πού τόσο ἀνέκφραστα εὐδοκιμεῖ στά Καρούλια ἐνισχύοντας σέ φύσεις ἀνήσυχες κάποιες φυγόκεντρες τάσεις, δηλαδή τήν κίνηση ἀπό τόν κόσμο μέ τή θορυβώδη ζωή, τή ρύπανση καί τό ρύπο, σέ παρθένες περιοχές, ἱκανές νά μετουσιώσουν σέ πράξη τήν ἀνθρώπινη ἐπιθυμία γιά ἀδιάλειτη προσευχή καί ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό;

Τὰ φρικτὰ Καρούλια
Ἱερομόναχος Φίλιππος (Θωμάδων)
Ἱ. Μικρὰ Ἁγία Ἄννα, Μάρτιος 1992, περ. «ΠΡΩΤΑΤΟΝ» ἀρ. τ. 35 ( Μάϊος-Ἰούν. 1992)
Εἰς τὴν Νότιον πλευρὰν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, πρὸ τοῦ ἀκρωτηρίου «Νυμφαῖον» ἐπὶ ἀποτόμων βράχων εὑρίσκονται, ὡς καλιαὶ χελιδόνων καὶ ἀετοφωλεαί, ἐρημητήρια μοναχῶν ἀναχωρητῶν. Τὰ Καρούλια εἶναι γεγυμνωμένος βράχος μὲ ἀραιοτάτην βλάστησιν, κατερχόμενος πρὸς τὴν θάλασσαν καὶ ἀπολήγων εἰς αἰχμηρὰς κορυφὰς προξενὼν ἴλιγγον καὶ σκοτοδύνην. Διὰ νὰ φθάσῃ κανεὶς ἕως ἐκεῖ, θὰ βαδίσῃ ἐπὶ στενῆς καὶ τεθλιμμένης ἀτραποῦ, ἀπαιτεῖται δὲ τόλμη καὶ ἐπιτηδειότης μεγάλη, ἐπίσης νὰ κρατεῖται ὑπὸ ἁλυσίδος προσηρμοσμένης ἐπὶ τοῦ βράχου. Ἐκ τῆς θαλάσσης διὰ Καρουλίου καὶ σχοινίου ἀνεβάζουν οἱ ἀναχωρηταὶ διάφορα τρόφιμα ἤ ὑλικά, ἐκ τοῦ ὁποίου καὶ ἡ ὀνομασία τοῦ χώρου.

Ασκητές

"Καρούλια και προμήθειες"

"Ανάβαση και κατάβαση στα Φρικτά Καρούλια"

ΠΗΓΗ: agiooros.net/forum

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Μάταιος ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας

Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Ομιλία προ της εξορίας. §1. … Τίποτε δεν είναι πιο δυνατό από την Εκκλησία, άνθρωπε. Σταμάτησε τον πόλεμο για να μην διαλύσει την δύναμή σου. Μην ανεβάζεις πόλεμο στον ουρανό. Αν πολεμάς άνθρωπο ή νίκησες ή νικήθηκες. Αν όμως πολεμάς την Εκκλησία, είναι αδύνατο να νικήσεις, γιατί ο Θεός είναι πιο ισχυρός από όλους. «Μη παραζηλοῦμεν τόν Κύριον; μή ἰσχυρότεροι αὐτοῦ ἐσμεν;» (Α΄ Κορ. 10.22). Ο Θεός την στερέωσε, ποιος επιχειρεί να την κλονίσει; Δε γνωρίζεις τη δύναμή του. «Ἐπιβλέπει ἐπί τήν γῆν, καί ποιεῖ αὐτήν τρέμειν» (Ψαλμ. 103.32). Δίνει εντολή και αυτά που κλονίζονταν στερεώνονται. Αν στερέωσε την πόλη που κλονιζόταν, πολύ περισσότερο μπορεί να στερεώσει την Εκκλησία. Η Εκκλησία είναι πιο δυνατή από τον ουρανό. «ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δέ λόγοι μου οὐ μή παρέλθωσι» (Ματθ. 24.35). Ποιοι λόγοι; «Σύ εἶ Πέτρος, καί ἐπί ταύτῃ μου τήν πέτρα οἰκοδομήσω μου τήν Ἐκκλησίαν, καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16.18). §2. Αν δεν πιστεύεις στα λόγια, πίστευε στα πράγματα. Πόσοι τύραννοι θέλησαν να νικήσουν την Εκκλησία; Πόσα τηγάνια; πόσα καμίνια, δόντια θηρίων, ξίφη ακονισμένα; Όμως δεν την νίκησαν. Που είναι εκείνοι, που την πολέμησαν; Έχουν σιγήσει και παραδόθηκαν στην λήθη. Και που είναι η Εκκλησία; Λάμπει περισσότερο από τον ήλιο. Τα δικά τους σβήστηκαν, τα δικά της είναι αθάνατα. Αν όταν ήταν λίγοι δεν νικήθηκαν, τώρα που η οικουμένη γέμισε ευσέβεια, πως μπορείς να την νικήσεις; «ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δέ λόγοι μου οὐ μή παρέλθωσι» (Ματθ. 24.35). Και πολύ εύλογα, διότι η Εκκλησία είναι πιο ποθητή στο Θεό από τον ουρανό. Δεν ανέλαβε σώμα ουρανού, αλλά ανέλαβε σάρκα Εκκλησίας˙ για την Εκκλησία υπάρχει ο ουρανός, όχι για τον ουρανό η Εκκλησία. Τίποτε από αυτά που έγιναν να μην σας ανησυχεί. Αυτό χαρίστε μου πίστη αμετάβλητη. Δεν είδατε τον Πέτρο ότι βάδιζε πάνω στα νερά, και όταν λίγο δίστασε παρά λίγο να καταποντισθεί, όχι εξαιτίας της άτακτης ορμής των νερών, αλλά εξαιτίας της αδύναμης πίστης του; Μήπως λοιπόν ήρθα εδώ με ψήφους ανθρώπινες; Μήπως με έφερε άνθρωπος για να με απολύσει άνθρωπος; (μετ. Σπ. Μουστάκα, ΕΠΕ 33 σσ. 387-9)

Αρχιμ. Αρσένιος Κατερέλος: Η περίοδος της Χάριστος

 

ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΑΤΕΡΕΛΟΣ

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ (Α-7)

Στήν ἀρχή, ὁ ἄνθρωπος ἑλκύεται μέ τόν α´ ἤ β´ τρόπο ἀπό τήν δωρεά τῆς Χάριτος. Στήν γνησία-ἀτέλεστη ἐμπειρική πραγματικότητα ὁ ἄνθρωπος ἑλκύεται αἰσθητά ἀπό τήν Χάρι, διότι γεύεται τήν ἐπίσκεψι τοῦ Θεοῦ, ''τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν'', πού τοῦ παρέχει νέα πνευματικά φτερά. Τότε ὁ ἄνθρωπος ἀναγεννᾶται πνευματικά. Ζεῖ τήν ὄντως καινή ἐν Χριστῷ ζωή. Γίνεται ''καινή κτίσις'', ἀναγεννᾶται ἄνωθεν. Καί τότε ὁ ἄνθρωπος ζεῖ μία κατάστασι, πού ὄχι ἁπλῶς πιστεύει στόν Θεό - πού κι αὐτό βέβαια εἶναι σωτήριο καί ἀπαραίτητο, καί μάλιστα στήν ἀρχή -, ἀλλά γνωρίζει, στό μέτρο τῆς προσωπικῆς του θεοαποκαλύψεως, τά τοῦ Θεοῦ, ὅσον βέβαια αὐτό εἶναι δυνατόν στόν ἄνθρωπο. Αὐτή ἡ θεοεμπειρία του αὐξάνει καί ἑδραιώνει τήν ἀρχική του πίστι.

Αὐτή ἡ περίοδος τῆς Χάριτος, τοῦ πνευματικοῦ μέλιτος, εἶναι ἄγνωστο πόσο θά κρατήση, ὅταν καί ἄν παρουσιασθῆ μέ αὐτήν τήν ὀντολογική μορφή. Ἀλλά καί μέ αὐτήν τήν μορφή νά μή παρουσιασθῆ, πού δυστυχῶς εἶναι καί τό πιό σύνηθες φαινόμενο, ὑπάρχει μία Χάρις, μία ὄρεξις πνευματική, ἡ ὁποία τραβᾷ τόν ἄνθρωπο καί τόν ἀποσπᾷ ἀπό τά κοσμικά θελήματα, φρονήματα καί συνήθειες. Καί αὐτό ὅμως εἶναι δωρεά τῆς Χάριτος, ὄχι βέβαια στόν τέλειο βαθμό τῆς αἰσθητῆς δωρεᾶς τῆς Χάριτος. Ὅλα τελικά εἶναι δωρεά τῆς Χάριτος, διότι, διαφορετικά, κανείς, ὅπως λέγη ἡ Γραφή, δέν ἠμπορεῖ νά πῆ τόν Χριστό ''Κύριο'', ''εἰ μή ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ''. Ἄν δέν ἔλθη ἡ ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κι ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν ἐμποδίση μέ τήν στάσι του νά δράση μέσα του αὐτή ἡ ἐνέργεια, δέν ἠμπορεῖ νά γευθῆ καί νά συγκινηθῆ ἀπό τά τοῦ Εὐαγγελίου καί νά ἐννοήση τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ καί νά κάνη μία πρώτη πνευματική προσπάθεια.

Εἴθε ἡ στάσις μας ἔναντι τοῦ Θεοῦ νά εἶναι τέτοια, ὥστε, χωρίς νά τό ἐπιδιώκωμε, τό Ἅγιο Πνεῦμα νά δρᾷ, εἰ δυνατόν καί αἰσθητά, μέσα μας.

ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΑΤΕΡΕΛΟΣ