Από τις από 1 έως 4
Σεπτεμβρίου 2011 πραγματοποιήθηκε στην Σερβική Ιερά Μονή Ζίτσης,
Επιστημονικό Συμπόσιο το οποίο ήταν αφιερωμένο στο γυναικείο μοναχισμό.
Το συνέδριο χαιρέτησε και ευλόγησε την έναρξη των εργασιών του Μακαριώτατος Πατριάρχης Σερβίας κ. Ειρηναίος.
Στο συμπόσιο μίλησε και ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου Πανοσιολογιώτατος αρχιμ. Εφραίμ.
To Θέμα της ομιλίας «Οι άγιοι Σάββας και Συμεών στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου».
Το συνέδριο χαιρέτησε και ευλόγησε την έναρξη των εργασιών του Μακαριώτατος Πατριάρχης Σερβίας κ. Ειρηναίος.
Στο συμπόσιο μίλησε και ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου Πανοσιολογιώτατος αρχιμ. Εφραίμ.
To Θέμα της ομιλίας «Οι άγιοι Σάββας και Συμεών στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου».
Επιστημονικό – Πνευματικό Συμπόσιο περί γυναικείου μοναχισμού
Ιερά Μονή Ζίτσης, Σερβία, 1-4 Σεπτεμβρίου 2011
Οι δεσμοί μεταξύ Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου και Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου
ειδικότερα, αλλά και Σερβίας γενικότερα, είναι πολύ ισχυροί εξαιτίας των
αγίων Σάββα αρχιεπισκόπου Σερβίας και Συμεών του Μυροβλύτου.
Ο Ράστκο Νεμάνια (1169-1236), ήταν γιός του μεγάλου ηγεμόνα, δηλαδή
του αυτοκράτορος και δημιουργού του σερβικού κράτους, Στεφάνου Νεμάνια,
μετέπειτα Συμεών μοναχού[1]. Σε ηλικία 16 ετών από μεγάλο πόθο για την
αγγελική πολιτεία, την μοναστική ζωή, πληγωμένη η καρδία του από τον
θείο έρωτα του Χριστού, αφήνει όλα τα εγκόσμια, πλούτη, εξουσία, υλικές
ανέσεις, ανθρώπινη δόξα, τους ευσεβεστάτους και αξιαγάπητους γονείς του
και έρχεται στο Άγιον Όρος, στην Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμονος, όπου
μετά από μία περιπετειώδη καταδίωξη των ακολούθων του πατέρα του
ηγεμόνα, γίνεται εσπευσμένα μοναχός και λαμβάνει το όνομα Σάββας.Στην Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμονος έμεινε για λίγους μήνες. Όταν επισκέφθηκε την Ιερά Μονή Βατοπαιδίου κατά την πανήγυρη του Ευαγγελισμού στις 25 Μαρτίου του 1186 μαζί με τον ηγούμενό του, εντυπωσιάστηκε από την Μονή, την ζωή των μοναχών και την κοινοβιακή τάξη που επικρατούσε εκεί, και με την σύμφωνη ευλογία των ηγουμένων, της Ιεράς Μονής του Αγίου Παντελεήμονος και της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, Γέροντος Θεοστηρίκτου[2], αλλά και του Πρώτου του Αγίου Όρους, Γέροντος Μητροφάνους[3], αποφάσισε να εγκαταβιώσει εκεί[4]. Παρέμεινε στην Μονή περισσότερο από μία συνεχόμενη δωδεκαετία, τουλάχιστον μέχρι τον Ιούνιο του 1198.