Πέμπτη 11 Απριλίου 2013

"Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ" - Σχόλια στην προς Ρωμαίους 7

"Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ" - Σχόλια στην προς Ρωμαίους 7



Έχω πολλές φορές ακούσει ανθρώπους να χρησιμοποιούν τα λόγια του Παύλου στην προς Ρωμαίους 7:24 λέγοντας: «Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ. ποιος θα με ελευθερώσει από το σώμα του θανάτου τούτου;» Ο τρόπος που τα χρησιμοποιούν είναι σαν αυτά τα λόγια να έχουν άμεση εφαρμογή σε μας τους αναγεννημένους Χριστιανούς. Τα χρησιμοποιούν σαν εμείς οι Χριστιανοί να είμαστε σκλάβοι της αμαρτίας (είναι μέσα στα ίδια συμφραζόμενα που ο Παύλος λίγους στίχους πιο πριν λέει: «είμαι σαρκικός, πουλημένος κάτω από την εξουσία της αμαρτίας» (προς Ρωμαίους 7:14)). Έτσι λοιπόν λένε: «Ω ταλαίπωροι άνθρωποι εμείς», «είμαστε αμαρτωλοί, πουλημένοι κάτω από την εξουσία της αμαρτίας», «ποιος θα μας ελευθερώσει από αυτά;»
Καταθέτω σ’ αυτό το άρθρο την άποψη ότι αν και οι άνθρωποι που αγαπούν τον Κύριο και θέλουν να τον ακολουθήσουν – και σε τέτοιους ανθρώπους αναφέρεται αυτό το άρθρο - μπορεί να πέσουν σε πολλά λάθη, δεν είναι ωστόσο πουλημένοι κάτω από την εξουσία της αμαρτίας ούτε είναι αυτοί ταλαίπωροι που περιμένουν τον ελευθερωτή τους. Ο Ελευθερωτής έχει έρθει και το όνομα Του είναι Ιησούς Χριστός! Αυτός έχει ανοίξει την πόρτα της φυλακής μας και μας έχει κάνει ελεύθερους. Δεν είμαστε «ταλαίπωροι άνθρωποι» πλέον. Ήμασταν κάποτε ταλαίπωροι, όταν ήμασταν νεκροί στις παραβάσεις και τα αμαρτήματα (προς Εφεσίους 2:1). Αλλά τώρα δεν είμαστε νεκροί πλέον! Ο Θεός μας ζωοποίησε μαζί με τον Χριστό, σαν δώρο, επί τη βάση και μόνο της πίστης μας (προς Εφεσίους 2:5)! Τώρα είμαστε «γένος εκλεκτό, βασίλειο ιεράτευμα, έθνος άγιο, λαός τον οποίο ο Θεός απέκτησε, για να εξαγγείλουμε τις αρετές εκείνου, ο οποίος μας κάλεσε από το σκοτάδι στο θαυμαστό του φως» (Πέτρου Α 2:9). Αυτή είναι η αλήθεια του Λόγου του Θεού.
Όμως θα έχουμε φυσικά δίκιο να αναρωτηθούμε τι εννοεί ο Παύλος και σε ποιον αναφέρεται η λυπηρή κατάσταση την οποία περιγράφει στην προς Ρωμαίους 7. Γιατί χρησιμοποιεί αυτή την κατάσταση σαν να αναφέρονταν στον ίδιο και γιατί μιλάει σε ενεστώτα σαν να ήταν κάτι που συμβαίνει τώρα; Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά για να βρούμε την απάντηση. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να διαβάσουμε τα συμφραζόμενα των παραπάνω φράσεων, ολόκληρη την προς Ρωμαίους 7. Το κύριο θέμα της προς Ρωμαίους 7 είναι ο νόμος και πως ήταν αδύνατο να εκπληρωθεί από κάποιον που το μόνο που είχε ήταν την αμαρτωλή φύση του Αδάμ. Ο Παύλος εκθέτει αυτά τα πράγματα χρησιμοποιώντας πρώτο ενικό και ενεστώτα σχηματικά και όχι στην κυριολεξία. Μ’ άλλα λόγια αν και παρουσιάζεται ο Παύλος να λέει ότι λέει για τον εαυτό του προσωπικά, αυτό το κάνει μόνο σαν σχήμα λόγου, βάζοντας σχηματικά τον εαυτό του στην θέση εκείνων που ήταν το άμεσο αντικείμενο των λεγομένων του. Πως το γνωρίζουμε αυτό; Ας διαβάζουμε για παράδειγμα τους στίχους 7-9 της προς Ρωμαίους 7:
 
Προς Ρωμαίους 7:7-9
«Τι θα πούμε, λοιπόν; Ο νόμος είναι αμαρτία; Μη γένοιτο. αλλά, δεν γνώρισα την αμαρτία, παρά διαμέσου τού νόμου. επειδή, και την επιθυμία δεν τη θα γνώριζα, αν ο νόμος δεν έλεγε: «Μη επιθυμήσεις». Και η αμαρτία, παίρνοντας αφορμή διαμέσου της εντολής, γέννησε μέσα μου κάθε επιθυμία. επειδή, χωρίς τον νόμο, η αμαρτία είναι νεκρή. Και εγώ ζούσα κάποτε χωρίς νόμο. αλλά, όταν ήρθε η εντολή, η αμαρτία ξαναζωντάνεψε, και εγώ πέθανα.»
 
Η εποχή «χωρίς νόμο» είναι η εποχή πριν τον νόμο του Μωυσή, αιώνες πριν να γεννηθεί ο Παύλος. Έτσι όταν ο Παύλος λέει «εγώ ζούσα κάποτε χωρίς τον νόμο» χρησιμοποιεί το πρώτο ενικό («εγώ») μόνο σχηματικά, σαν σχήμα λόγου. Δεν ζούσε ο Παύλος εκείνον τον καιρό, όμως σχηματικά βάζει τον εαυτό του στην θέση των ανθρώπων εκείνου του καιρού λέγοντας «εγώ ζούσα κάποτε χωρίς νόμο». Το ίδιο και με το επόμενο μέρος του αποσπάσματος αυτού που λέει: «αλλά, όταν ήρθε η εντολή, η αμαρτία ξαναζωντάνεψε, και εγώ πέθανα». Η εντολή ήρθε με τον Μωυσή και ούτε εκείνη την εποχή – του ερχομού της εντολής - ήταν ο Παύλος ζωντανός. Είναι καθαρό λοιπόν ότι μιλάει χρησιμοποιώντας πρώτο ενικό («εγώ», «είμαι» κτλ.) ΣΧΗΜΑΤΙΚΑ και όχι κυριολεκτικά. Το ίδιο κάνει ο Παύλος καθ’ όλη την προς Ρωμαίους 7.Χρησιμοποιεί τον εαυτό του, μιλώντας σε πρώτο ενικό και πολλές φορές σε παροντικό χρόνο (ενεστώτα) για να περιγράψει αυτό που στην πραγματικότητα ήταν μια κατάσταση του ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ. Ο λόγος για τον οποίο το κάνει αυτό είναι για να κάνει την κατάσταση που περιγράφει ακόμα πιο ζωντανή και την αντίθεση της με την παρούσα κατάσταση (η οποία περιγράφεται στη προς Ρωμαίους 8) ακόμα καθαρότερη. Το κύριο θέμα του στην προς Ρωμαίους 7 είναι η χωρίς τον Χριστό κατάσταση. Πριν τον Χριστό ο νόμος ήταν σε ισχύ και αν και αυτός ο νόμος ήταν δίκαιος και αγαθός και άγιος ήταν αδύνατο να κρατηθεί από ανθρώπους που το μόνο που είχαν ήταν την αμαρτωλή, σαρκική1 φύση του Αδάμ. Όπως χαρακτηριστικά ο Παύλος μας λέει:
 
Προς Ρωμαίους 7:12, 14
«Ώστε, ο μεν νόμος είναι άγιος, και η εντολή άγια και δίκαιη και αγαθή … ο νόμος είναι πνευματικός, εγώ, όμως, είμαι σαρκικός, πουλημένος κάτω από την εξουσία της αμαρτίας
 
Ήταν ο Παύλος σαρκικός όταν έγραφε αυτά τα πράγματα; Είχε αυτός μόνο την παλιά αμαρτωλή φύση του Αδάμ; Η απάντηση είναι καθαρά ΟΧΙ. Ο Παύλος όπως και κάθε αναγεννημένος πιστός είχε τον Χριστό μέσα του. Ο Χριστός τον είχε ελευθερώσει, αναγεννήσει, σώσει. Σε τι αναφέρεται λοιπόν αυτός, όταν περιγράφει τον εαυτό του σαν «πουλημένο κάτω από την εξουσία της αμαρτίας»; Αναφέρεται στην εποχή του νόμου, το κύριο θέμα της προς Ρωμαίους 7. Στην εποχή του νόμου δεν υπήρχε νέα γέννηση. Δεν υπήρχε νέα φύση. Όλα αυτά είναι πράγματα που έγιναν διαθέσιμα σε μας μετά την θυσία του Ιησού. Πριν όμως από αυτήν, στην εποχή του νόμου, δεν ήταν διαθέσιμα. Έτσι το μόνο που οι άνθρωποι είχαν εκείνη την εποχή ήταν η παλιά αμαρτωλή φύση τους. Αν και ο νόμος ήταν δίκαιος και αγαθός και άγιος ήταν ωστόσο ένας πνευματικός νόμος ενώ οι άνθρωποι στους οποίους αυτός δόθηκε ήταν σαρκικοί, πουλημένοι κάτω από την εξουσία της αμαρτίας. Όταν ο Παύλος λοιπόν λέει «εγώ όμως είμαι σαρκικός πουλημένος κάτω από την εξουσία της αμαρτίας», χρησιμοποιεί τον εαυτό του και παροντικό χρόνο σχηματικά, βάζοντας τον εαυτό του στην θέση εκείνων που ζούσαν στην εποχή του νόμου, ακριβώς όπως το έκανε στον στίχο 7 και με εκείνους που ζούσαν χωρίς τον νόμο, όταν είπε «εγώ ζούσα κάποτε χωρίς τον νόμο». Όταν ο Παύλος έγραφε την προς Ρωμαίους 7 ήταν καινούργιο κτίσμα, όπως κάθε ένας από μας που πιστεύει στον Κύριο Ιησού Χριστό, τον Μεσσία, τον Γιο του Θεού, επίσης είναι:
 
Προς Κορινθίους Β 5:17
«Γι' αυτό, αν κάποιος είναι εν Χριστώ, είναι καινούργιο κτίσμα. τα αρχαία πέρασαν, δέστε, τα πάντα έγιναν καινούργια.»
 
Ο Παύλος χρησιμοποιεί τον ίδιο τρόπο ομιλίας (πρώτο ενικό και ενεστώτα) καθ’ όλη την διάρκεια του υπολοίπου της προς Ρωμαίους 7. Ας το διαβάσουμε:
 
Προς Ρωμαίους 7:15-24
«Επειδή, δεν γνωρίζω εκείνο που κάνω. για τον λόγο ότι, εκείνο που θέλω, δεν το κάνω, αλλά εκείνο που μισώ, αυτό κάνω. Και αν εκείνο που δεν θέλω, αυτό κάνω, συμφωνώ με τον νόμο, ότι είναι καλός. Όμως, τώρα δεν το κάνω αυτό πλέον εγώ, αλλά η αμαρτία που κατοικεί μέσα μου. Επειδή, ξέρω ότι μέσα μου (δηλαδή, μέσα στη σάρκα μου) δεν κατοικεί αγαθό [αυτή είναι διαχρονική αλήθεια: δεν υπάρχει τίποτα αγαθό στον παλιό άνθρωπο]. επειδή, το να θέλω, βρίσκεται κοντά μου, το να κάνω, όμως, το καλό, δεν το βρίσκω. επειδή, δεν κάνω το αγαθό, που θέλω. αλλά, το κακό, που δεν θέλω, αυτό κάνω. Και αν εγώ κάνω εκείνο που δεν θέλω, δεν το εργάζομαι πλέον εγώ, αλλά η αμαρτία που κατοικεί μέσα μου. Βρίσκω, λοιπόν, τούτον τον νόμο, ότι, ενώ εγώ θέλω να κάνω το καλό, κοντά μου βρίσκεται το κακό. Επειδή, βρίσκω μεν ευχαρίστηση στον νόμο τού Θεού κατά τον εσωτερικό άνθρωπο. όμως, βλέπω μέσα στα μέλη μου έναν άλλο νόμο, που αντιμάχεται στον νόμο τού νου μου, και με αιχμαλωτίζει στον νόμο της αμαρτίας, που είναι μέσα στα μέλη μου. Ω, ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ. ποιος θα με ελευθερώσει από το σώμα αυτού τού θανάτου;»
 
Η κατάσταση που ο Παύλος περιγράφει είναι πραγματικά μίζερη. Αν διαβάζοντας την δεν λάβεις υπόψη τα συμφραζόμενα και αν αγνοήσεις ή υποτιμήσεις της αλήθειες της νέας γέννησης θα γίνεις και εσύ μίζερος. Και εσύ θα φωνάξεις: «Ω, ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ. ποιος θα με ελευθερώσει από το σώμα αυτού τού θανάτου;» Όμως ο Παύλος λέει ότι λέει για να περιγράψει την κατάσταση πριν τον Χριστό. Είναι μια κατάσταση που προσδοκά ελευθερωτή. Ναι, πριν τον Χριστό και πριν να πιστέψουμε σ’ Αυτόν όλοι μας θα κράζαμε: «Ω, ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ. ποιος θα με ελευθερώσει από το σώμα αυτού τού θανάτου;». Όμως τα καλά νέα είναι ότι 2000 χρόνια πριν ο ελευθερωτής ήρθε! Το όνομα του είναι Ιησούς Χριστός! Ο Παύλος δεν σταματά στην διαπίστωση/ερώτηση: «Ω, ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ. ποιος θα με ελευθερώσει από το σώμα αυτού τού θανάτου;» αλλά περνά αμέσως στην απάντηση που είναι:
 
Προς Ρωμαίους 8:1-4
«Δεν υπάρχει, λοιπόν, τώρα καμιά κατάκριση για εκείνους που είναι στον Ιησού Χριστό. Επειδή, ο νόμος τού Πνεύματος της ζωής, η οποία υπάρχει στον Ιησού Χριστό, ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ. Επειδή, το αδύνατο στον νόμο, καθότι ήταν ανίσχυρος εξαιτίας της σάρκας, ο Θεός, στέλνοντας τον δικό του Υιό με ομοίωμα σάρκας αμαρτίας, και σε σχέση με την αμαρτία, κατέκρινε την αμαρτία στη σάρκα. για να εκπληρωθεί η δικαιοσύνη τού νόμου, σε μας, που δεν περπατάμε σύμφωνα με τη σάρκα, αλλά σύμφωνα με το Πνεύμα.»
 
Ναι, κάποτε ήμασταν σκλάβοι, πουλημένοι κάτω από εξουσία της αμαρτίας. Αλλά δεν είμαστε πλέον! Πιστεύοντας στον Κύριο Ιησού Χριστό, ελευθερωθήκαμε από την σκλαβιά μας. Τώρα έχουμε νέα φύση, τον Χριστό μέσα μας. Τώρα είμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ! Τώρα είμαστε δίκαιοι!
 
Για να συνοψίσουμε λοιπόν: στην ερώτηση του Παύλου στην προς Ρωμαίους 7:24:
 
«Ω, ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ. ποιος θα με ελευθερώσει από το σώμα αυτού τού θανάτου;»
 
Η απάντηση είναι μόλις 2 στίχους έπειτα:
 
«ο νόμος τού Πνεύματος της ζωής, η οποία υπάρχει στον Ιησού Χριστό, ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
 
Και προς Γαλάτες 5:1
«Στην ελευθερία, λοιπόν, με την οποία μας ελευθέρωσε ο Χριστός, να μένετε σταθεροί, και μη υποβληθείτε ξανά σε ζυγό δουλείας.»
 
Δεν είμαστε πλέον δούλοι, υπό την εξουσία της αμαρτίας. Δεν είμαστε πλέον «ταλαίπωροι άνθρωποι». Ο ελευθερωτής Χριστός ήρθε, έδωσε την ζωή του για λύτρο και μας έκανε ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ. Τη επόμενη φορά λοιπόν που θα ακούσουμε κάποιον να λέει «Ω, ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ. ποιος θα με ελευθερώσει από το σώμα αυτού τού θανάτου;», εννοώντας ότι αυτό είναι κάτι που είμαστε τώρα, γνωρίζουμε ότι είναι λάθος να εφαρμόζουμε αυτό το απόσπασμα με τέτοιο τρόπο. Δόξα τω Θεό που, μέσα από τον Γιο Του, μας ελευθέρωσε από αυτή την κατάσταση. Δόξα τω Θεό που αν και κάποτε ήμασταν «νεκροί, εξαιτίας των παραβάσεων και των αμαρτιών … ο Θεός, επειδή είναι πλούσιος σε έλεος, εξαιτίας της πολλής του αγάπης, με την οποία μάς αγάπησε, και ενώ ήμασταν νεκροί εξαιτίας των αμαρτημάτων, μας ζωοποίησε μαζί με τον Χριστό» (προς Εφεσίους 2:1, 4-5). Δόξα σ’ αυτόν και στον ελευθερωτή μας Χριστό πάντα.
 
Τάσος Κιουλάχογλου
 


Υποσημειώσεις
1. Ο όρος «σάρκα» στις επιστολές του Παύλου σημαίνει συνήθως την αμαρτωλή φύση του Αδάμ. Ένας άλλος όρος που χρησιμοποιείται γι’ αυτή την φύση είναι: παλιός άνθρωπος. Αυτή η φύση, η φύση του Αδάμ, είναι η μόνη φύση που κάποιος έχει πριν να πιστέψει στον Χριστό και η μόνη φύση που ήταν διαθέσιμη την εποχή του νόμου. Σήμερα όμως λόγω της θυσίας του Ιησού, ομολογώντας αυτόν σαν Κύριο και πιστεύοντας με την καρδιά μας ότι ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς (προς Ρωμαίους 10:8-9) αναγεννιόμαστε, αποκτούμε δηλαδή νέα φύση. Αυτή η φύση λέγεται στην Γραφή: νέος άνθρωπος (αντί για τον παλιό άνθρωπο), πνεύμα (αντί για την σάρκα). Τα άρθρα «Ψύχη, σώμα, πνεύμα» και «Πεντηκοστή και Νέα Γέννηση» συζητούν εκτενώς τα παραπάνω.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου