Ταπείνωση είναι να καταλάβεις ότι ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΕΓΩ ΣΟΥ Εικόνα από τον π. Ανδρέα Κονάνο

Ταπείνωση δεν είναι να πατάς το εγώ σου, να το συνθλίβεις,
και να νιώθεις ένα απαίσιο άτομο.
Όσο κάνεις κάτι τέτοιο, τόσο το γιγαντώνεις το εγώ.
Το ΄χεις παρατηρήσει;

Ταπείνωση είναι ακριβώς το αντίθετο:
να καταλάβεις ότι ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΕΓΩ ΣΟΥ,
μα κάτι πέρα απ' αυτό, πίσω απ' αυτό.
Κάτι που λάμπει αληθινά, και γι' αυτό λάμπει ταπεινά.

Το εγώ, είναι η επιφάνεια, που μας δίδαξε ο πολιτισμός,
η αγωγή μας, οι γονείς μας κλπ.
Έμαθε το εγώ μας από τη μικρή μας ηλικία:
πάρε πτυχίο για να αξίζεις,
παντρέψου για να μη σε σχολιάζει η κοινωνία,
βάλε λίγο άρωμα να κάνεις εντύπωση.

Όλα αυτά είναι το εγώ.

Όλα αυτά, δεν θέλουν συντριβή.
Μα κυρίως να καταλάβεις
την απάτη και τη θέση τους: είναι η επιφάνεια.

Εσύ κι εγώ κι όλοι μας, είμαστε ΠΙΣΩ απ' όλα αυτά.
Η ψυχή είναι το βάθος της ύπαρξης,
εκεί που δεν υπάρχουν τα καλά και τα άσχημα του κόσμου αυτού,
μα η μεγαλειώδης και ταπεινή σφραγίδα του Θεού.

Ρώτα τον εαυτό σου: τι είμαι στ' αλήθεια;
είμαι το ύψος μου; το χρώμα των ματιών μου;
η ομορφιά του προσώπου μου; τα ρούχα που φορώ;
η αξία ή η απαξία που μου δίνει ο κόσμος;

Πάντως, το σίγουρο είναι ότι νιώθουμε σπουδαίοι ή ασήμαντοι,
για λάθος λόγο τις πιο πολλές φορές.
Και οι διορθωτικές κινήσεις μας, είναι κι αυτές λάθος.
Και το αποτέλεσμα, ομοίως λάθος.

Χτυπάμε αυτό που απλά πρέπει να προσπεράσουμε,
χαϊδεύουμε αυτό που είναι απλά ένας πρόσκαιρος μανδύας...